Η υπόθεση που στοιχειώνει το Οχάιο - Νεαρός φοιτητής μπήκε σε ένα μπαρ πριν από 17 χρόνια και δεν τον είδαν ποτέ ξανά

Ήταν λίγο πριν φύγει διακοπές με τη σύντροφό του του που ο Brian Shaffer εξαφανίστηκε για πάντα. Φέρεται να σχεδίαζε να της κάνει πρόταση γάμου σε εκείνο το ταξίδι. Δεν εμφανίστηκε ποτέ στο αεροδρόμιο και τα ίχνη του χάθηκαν για πάντα. Η υπόθεσή του απασχολεί τα τελευταία 17 χρόνια τις αρχές. Όλοι θέλουν να δοθεί λύση στο μυστήριο της πολύκροτης υπόθεσης εξαφάνισής του.

Όλα ξεκίνησαν όταν ο 27χρονος φοιτητής Ιατρικής Brian Shaffer, από το Οχάιο των ΗΠΑ, βγήκε να διασκεδάσει με φίλους του το μοιραίο βράδυ της 31ης Μαρτίου του 2006. Μπήκε με την παρέα του στο μπαρ Ugly Tuna Saloona γύρω στις 10 το βράδυ. Από εκείνο το βράδυ και μετά δεν τον είδαν ποτέ ξανά.

Ήταν με τον William «Clint» Florence όταν κατευθύνθηκαν στο μπαρ για να διασκεδάσουν. Λίγο αργότερα θα έφευγαν και θα κατευθύνονταν προς το Arena District και το Short North. H Meredith Reed, φίλη του William, προσφέρθηκε να τους μεταφέρει πίσω στο Ugly Tuna όπου θα συνέχιζαν όλοι μαζί τη βραδιά.

Οι κάμερες κλειστού κυκλώματος ασφαλείας είχαν καταγράψει την παρέα να ανεβαίνει με τις κυλιόμενες σκάλες στην είσοδο του δεύτερου ορόφου του μπαρ γύρω στη 1.15 το βράδυ. Ο Brian λίγο αργότερα βγήκε γύρω στις 2 το πρωί και εθεάθη να συνομιλεί με δύο γυναίκες προτού χαθούν τα ίχνη του για πάντα.

Οι φίλοι του τον κάλεσαν πολλές φορές, με τις κλήσεις να πηγαίνουν απευθείας στον τηλεφωνητή.

Το ζευγάρι έφυγε αφού έκλεισε το μπαρ και πίστευε ότι θα επικοινωνούσε με τον Brian Shaffer την επόμενη μέρα. Και ενώ οι κάμερες έχουν καταγράψει όλους τους θαμώνες που βγήκαν το μοιραίο βράδυ από το μπαρ, στα πλάνα δεν φάνηκε ποτέ να φεύγει ο Brian. Ο πατέρας του Brian Shaffer προσπαθούσε να βρει τον γιο του αλλά οι κλήσεις του έμειναν αναπάντητες στη διάρκεια εκείνου του Σαββατοκύριακου.

Ο Brian Shaffer δεν εμφανίστηκε στο αεροδρόμιο το πρωί της Δευτέρας από όπου θα έφευγε με τη συντρόφό του για διακοπές. Ήταν εκείνη την ημέρα που δηλώθηκε επίσημα η εξαφάνισή του. Πάνω από 50 αστυνομικοί ξεκίνησαν έρευνες για τον εντοπισμό του φοιτητή Ιατρικής.

 



Φίλοι και συγγενείς του Brian Shaffer ανακρίθηκαν και πέρασαν από τεστ ανιχνευτή ψεύδους. Όλοι εκτός από τον William που αρνήθηκε να το κάνει. Τον άνθρωπο που βρισκόταν μαζί του το μοιραίο βράδυ. Σε ανάλογο τεστ δεν υποχρεώθηκαν ούτε οι δύο γυναίκες που εθεάθησαν να συνομιλούν με τον Brian Shaffer το μοιραίο βράδυ πριν από την εξαφάνισή του.

Η σύντροφός του Alexis Waggoner καλούσε κάθε μέρα το κινητό του με την ελπίδα ότι θα το σήκωνε. Όλες οι κλήσεις πήγαιναν απευθείας στον τηλεφωνητή. Ήταν μόνο μια φορά, τον Σεπτέμβριο, που το τηλέφωνό του χτύπησε τρεις φορές, αφήνοντας την Alexis να ελπίζει ότι μπορεί να είναι ακόμα ζωντανός.

Το θρίλερ με την εξαφάνιση του Brian Shaffer

Με το τηλέφωνό του να μη διαθέτει GPS, δεν μπορούσε να βρεθεί η τοποθεσία και ο πάροχος κινητής τηλεφωνίας ισχυρίστηκε ότι μπορεί να χτύπησε κατά λάθος. Το Columbus Police Department δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένας άνθρωπος εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Κανένα στοιχείο δεν μπορούσε να οδηγήσει στο τι πραγματικά συνέβη τη μοιραία μέρα.

 

Η τελευταία φορά που έχει αποτυπωθεί κάποια εικόνα του Brian Shaffer προτού εξαφανιστεί για πάντα ήταν στο μπαρ Ugly Tuna. Είχε λαμπρό μέλλον μπροστά του με την αστυνομία όλα αυτά τα χρόνια να μην μπορεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που συνεχίζουν να απασχολούν τον αδελφό του.

Ζωντανός παραμένει μόνο ο μικρότερος αδελφός του. Ο Brian Shaffer είχε χάσει τη μητέρα του από καρκίνο λίγο καιρό πριν από την εξαφάνισή του. Δύο χρόνια μετά την εξαφάνισή του πέθανε και ο πατέρας του Randy. Ο αδελφός του Derek εξακολουθεί να αναζητά τον Brian Shaffer μετά τη μυστηριώδη εξαφάνιση που έχει στοιχειώσει την οικογένειά του τα τελευταία 17 χρόνια.

Ψάχνουν όλοι τι συνέβη στον νεαρό φοιτητή

Η υπόθεση της εξαφάνισης του Brian Shaffer είχε επανέλθει στο προσκήνιο πριν από τρία χρόνια. Μια φωτογραφία ενός αστέγου που έμοιαζε στον νεαρό φοιτητή είχε γίνει viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μετά από εκτεταμένες έρευνες του FBI αποδείχτηκε ότι επρόκειτο για διαφορετικό πρόσωπο προς μεγάλη λύπη της οικογένειας και των φίλων του.

Μετά και από εκείνη την εξέλιξη, το FBI δημιούργησε μια εικόνα του Brian Shaffer για το πώς θα έμοιαζε σήμερα.

Δυστυχώς δεν έχει υπάρξει καμία νεότερη εξέλιξη, κανένα στοιχείο που να προδίδει τι συνέβη στον άτυχο φοιτητή που εξαφανίστηκε χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος πίσω του. Υπάρχει αμοιβή 100.000 δολαρίων για πληροφορίες σχετικά με την τύχη του, ενώ οι οικείοι του προσεύχονται για την επιστροφή του.

Τα σενάρια όλα αυτά τα χρόνια πολλά. Αυτοκτονία; Δολοφονία; Ή ένας άνθρωπος που επέλεξε να τα αφήσει όλα πίσω του; Ακόμα και θεωρίες που ήθελαν τον Brian Shaffer να ζει σε άλλο μέρος με νέα ταυτότητα δεν έχουν επαληθευθεί.

«Βγήκε με βρακιά κατεβασμένα και έγινε ρεζίλι…» – Κόλαφος κορυφαία ηθοποιός για τον Θανάση Βέγγο

Τα αποκάλυψε όλα!

Η Βάσια Τριφύλλη όταν είχε βρεθεί καλεσμένη στην εκπομπή «Πρωινό» αποκάλυψε ένα απίστευτο σκηνικό για τον Θανάση Βέγγο. Πιο συγκεκριμένα, αποκάλυψε το επικό σκηνικό που ο Βέγγος προσπάθησε να απατήσει την γυναίκα του.

Τι αποκάλυψε η Βάσια Τριφύλλη

«Βγήκε με βρακιά κατεβασμένα και έγινε ρεζίλι...» - Κόλαφος κορυφαία ηθοποιός για τον Θανάση Βέγγο

Η Βάσια Τριφύλλη δήλωσε στον Γιώργο Λιάγκα και τη Φαίη Σκορδά: «ο Θανάσης Βέγγος δεν ήθελε πολλά πολλά. Είχε παραπάνω από όρια, ήταν τεθωρακισμένος. Δεν ήταν σκληρός άνθρωπος, αλλά έτσι ήθελε να ζει. Ήταν επιλογή του».

«Είχε την γυναίκα του και δεν την απάτησε ποτέ. Μια φορά προσπάθησε και έγινε ρεζίλι των σκυλιών» πρόσθεσε η ηθοποιός. «Βγήκε με τα βρακιά κατεβασμένα κάτω στην Κόρινθο και φώναζε, «Μήνα μου σε απάτησα» και από πίσω η άλλη καθόταν και έλεγε «όχι, δεν πρόλαβε». Μου το είπαν οι ίδιοι».

«Ο Θανάσης έτρεχε για να ξεφύγει από το…» – Αποκαλύψη σοκ για τον Βέγγο!

Ο Νίκος Κάπιος έδωσε συνέντευξη στην Espresso και στον Νίκο Νικόλιζα και μίλησε μεταξύ άλλων για το τι άνθρωπος ήταν ο Θανάσης Βέγγος. Παράλληλα, η Δέσποινα Μπεμπεδέλη είχε συνεργαστεί με τον Θανάση Βέγγο στη σειρά «Περί ανέμων και υδάτων» και τον ήξερε προσωπικά, έτσι όταν ο ηθοποιός έφυγε από τη ζωή, η ίδια εξομολογήθηκε ότι της στοίχισε πάρα πολύ.

Άκουγα σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις σας όσα είχατε πει για τον Βέγγο…

«Υπέροχος άνθρωπος ο Θανάσης. Ηταν η προσωποποίηση και η επιτομή του άγχους. Και για να ξεφύγει από αυτό, συνεχώς έτρεχε. Προσπαθούσε να το ξεπεράσει μέσα από την υπερκινητικότητά του. Απίστευτα καλός άνθρωπος.

Μέχρι εκεί που δεν βάζει το μυαλό σου. Την εποχή που εκείνος μεσουρανούσε υπήρχε ένα θέατρο στον Εθνικό Κήπο. Εκεί πρωτογνωριστήκαμε με τον Θανάση. Τότε μου πρότεινε να παίξω στην πρώτη ταινία που κάναμε μαζί.

Αργότερα έκανε το δικό του θέατρο στης Σμαρούλας Γιούλη. Θυμάμαι ήταν τρελός και παλαβός με τη σκόνη. Έμπαινε στο καμαρίνι και το σκούπιζε για ώρες. Το έκανε σαν χειρουργείο».

Ο ψευτογιατρός που έγινε serial killer και δολοφόνησε τη γυναίκα και τα παιδιά του (ΒΙΝΤΕΟ)

Επί 18 χρόνια, χαιρετούσε κάθε πρωί τη γυναίκα και τα παιδιά του και πήγαινε στα κεντρικά του ΠΟΥ, όπου υποτίθεται ότι εργαζόταν ως γιατρός και ερευνητής. Στην οικογένειά του ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Συγγενείς και φίλοι του εμπιστεύονταν τα χρήματά τους για να τα επενδύσει σε ομόλογα που είχε πρόσβαση μόνο αυτός χάρη στην υψηλόβαθμη θέση του στον παγκόσμιο οργανισμό.

Η αρχή του ψέματος

Από μικρός, ο Ζαν Κλοντ ήταν υπόδειγμα μαθητή. Γεννημένος στην Λονς-λε-Σωνιέ της Γαλλίας το 1954, ονειρευόταν να μετακομίσει σε μία μεγαλύτερη πόλη και να ζήσει μία ζωή με ανέσεις και χλιδή. Η επιθυμία να γίνει γιατρός δεν γεννήθηκε από τα αλτρουιστικά του αισθήματα και την ανάγκη του για προσφορά. Αφενός τον γοήτευε το στάτους του επαγγέλματος. Αφετέρου, ήταν ερωτευμένος με τη Φλόρενς, μια μακρινή ξαδέρφη του που επίσης σπούδαζε ιατρική. Έτσι, στα 20 του γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Λυόν, όπου φοιτούσε και η Φλόρενς.

Οι επιδόσεις του κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους ήταν καλές. Ωστόσο, στο τέλος της χρονιάς, μια ερωτική απογοήτευση τον έβγαλε εκτός προγράμματος και δεν εμφανίστηκε στην εξεταστική. Δεν πήγε να δώσει ούτε στην επαναληπτική. Στους δικούς του αποφάσισε να πει ότι πέρασε με καλούς βαθμούς και συνέχιζε κανονικά στο επόμενο έτος.

Ήταν η αρχή ενός ψέματος που θα γιγαντωνόταν. Για τα επόμενα 4 χρόνια, προσποιούταν ότι πήγαινε καθημερινά στη σχολή, διάβαζε για τα μαθήματα και έγραφε καλά στις εξετάσεις. Με το που «πήρε» το πτυχίο του, ανακοίνωσε ότι βρήκε και δουλειά ως ερευνητής στον ΠΟΥ.

Οι απάτες

Ο Ζαν Κλοντ τελικά «κέρδισε» την καρδιά της Φλόρενς. Το 1975 παντρεύτηκαν, εγκαταστάθηκαν σε ένα προάστιο της Λυόν και μέσα στα επόμενα χρόνια απέκτησαν δύο παιδιά. Ο τόπος κατοικίας τους διευκόλυνε το αφήγημα του ψευτογιατρού. Το σπίτι τους ήταν πολύ κοντά στα σύνορα με την Ελβετία και τα κεντρικά του ΠΟΥ, όπου υποτίθεται ότι εργαζόταν, βρίσκονταν στη Γενεύη.

Για σχεδόν δύο δεκαετίες ο Ζαν Κλοντ Ρομάν έφευγε κάθε πρωί από το σπίτι, περνούσε με το αυτοκίνητό του τα σύνορα, πήγαινε στα γραφεία του ΠΟΥ και σπαταλούσε την ημέρα του κάνοντας βόλτες στις βιβλιοθήκες, τη γραμματεία πληροφοριών και τους δημόσιους χώρους του κτιρίου. Ενίοτε καθόταν απλώς κλειδωμένος στο αυτοκίνητό του και διάβαζε. Άλλες φορές ισχυριζόταν ότι έπρεπε να πάει σε επαγγελματικό ταξίδι, οπότε διανυκτέρευε στο ξενοδοχείο του αεροδρομίου και περνούσε το χρόνο του διαβάζοντας ταξιδιωτικούς οδηγούς της πόλης που υποτίθεται ότι βρισκόταν.

Η πλασματική δουλειά του στον ΠΟΥ του έδινε το πρεστίζ που πάντα ονειρευόταν. Δεν του έφερνε όμως έσοδα. Χωρίς να το γνωρίζει η γυναίκα του, τα χρήματα που έφερνε στην οικογένεια, προέρχονταν από την πώληση ενός σπιτιού που είχε κληρονομήσει ο Ζαν Κλοντ. Ήταν μία λύση με ημερομηνία λήξης. Τα χρήματα θα τελείωναν οπότε σύντομα έπρεπε να βρει νέα πηγή εσόδων. Σκέφτηκε λοιπόν ότι ήταν καιρός να εξαργυρώσει το πρεστίζ της ψεύτικης δουλειάς του. Ο τρόπος για να γίνει αυτό ήταν να εκμεταλλευτεί συγγενείς και φίλους, οι οποίοι μέχρι τότε έβλεπαν στο πρόσωπο του Ζαν Κλοντ έναν λαμπρό επιστήμονα που τιμούσε το όνομα της οικογένειας του.

Όλα αυτά τα χρόνια, ο Γάλλος ψευτογιατρός είχε κερδίσει πλήρως την εμπιστοσύνη των δικών του ανθρώπων. Γι’ αυτό, όταν τους παρουσίασε μία μεγάλη επενδυτική ευκαιρία στο εξωτερικό, δεν δυσκολεύτηκε να τους πείσει προκειμένου να του δώσουν τα χρήματά τους, με υποσχέσεις ότι θα τα πολλαπλασίαζε, αποσπούσε τεράστια χρηματικά ποσά από συγγενείς και φίλους.

Οι φόνοι

Όταν τα θύματα της απάτης του άρχισαν σιγά σιγά να ζητούν τα λεφτά τους, ο Ζαν Κλοντ κατάλαβε ότι ήταν η αρχή του τέλους. Ένας από τους φίλους του ήταν μάλιστα ιδιαίτερα πιεστικός. Άρχισε να ερευνά τον ψευτογιατρό μέχρι που ξεσκέπασε το ψέμα του. Ο Ζαν Κλοντ πανικοβλήθηκε. Τότε πήρε τη μοιραία απόφαση.

H Φλόρενς ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ο άντρας πήγε στην κουζίνα και επέστρεψε με έναν πλάστη. Σε ανύποπτο χρόνο άρχισε να τη χτυπά βάναυσα μέχρι που ξεψύχησε. Το επόμενο πρωί, σκότωσε και τα δύο μικρά παιδιά του. Το όπλο που χρησιμοποίησε αυτή τη φορά ήταν μία καραμπίνα. Με την ίδια καραμπίνα παραμάσχαλα, οδήγησε μέχρι το πατρικό του σπίτι. Ήταν αποφασισμένος να σκορπίσει κι εκεί τον θάνατο. Σκότωσε τον πατέρα, τη μητέρα και τον σκύλο τους.

Στη συνέχεια, επέστρεψε στον αρχικό τόπο του εγκλήματος. Εκεί όπου κείτονταν τα άψυχα κορμιά των παιδιών και της γυναίκας του. Αφού πήρε μεγάλη δόση υπνωτικών χαπιών, έβαλε φωτιά στο σπίτι και παρέμεινε μέσα. Ήταν μια απόπειρα να βάλει τέλος στη ζωή του. Οι αρχές όμως ειδοποιήθηκαν άμεσα και οι πυροσβέστες έσωσαν τον αναίσθητο άντρα από την πυρκαγιά.

Η δίκη

«Σκότωσα την Φλόρενς για να την προστατεύσω από τον αβάσταχτο πόνο που θα ένιωθε μετά την αυτοκτονία μου. Έπειτα έπρεπε να σκοτώσω και τα παιδιά. Τι θα απογίνονταν χωρίς τους γονείς τους;», ισχυρίστηκε κατά την απολογία του.

Σύντομα, αποκαλύφθηκε ότι την προηγούμενη μέρα είχε επιχειρήσει να σκοτώσει την ερωμένη του, στην οποία επίσης χρωστούσε λεφτά. Όλοι οι φόνοι έγιναν εν ψυχρώ και προμελετημένα.

Κατά τη διάρκεια της δίκης, έγινε αναφορά και στον ύποπτο θάνατο του πεθερού του δράστη, 3 χρόνια νωρίτερα. Ο πατέρας της Φλόρενς, που τις τελευταίες μέρες της ζωής του ζητούσε έντονα από τον Ζαν Κλοντ τα χρήματα που του είχε δώσει για επενδύσεις, σκοτώθηκε πέφτοντας από τις σκάλες του σπιτιού του. Ο μόνος που ήταν παρών ήταν ο γαμπρός του.

Η υπόθεση του Ζαν Κλοντ Ρομάν δεν σόκαρε μόνο τους δικούς του ανθρώπους που μέχρι τότε ένιωθαν περηφάνια για τα επιτεύγματα του «λαμπρού επιστήμονα», αλλά ολόκληρη τη Γαλλία. Η δίκη του δολοφόνου ξεκίνησε τέλη Ιουνίου του 1996 και στις 6 Ιουλίου ανακοινώθηκε η ετυμηγορία. Ο Ρομάν καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη χωρίς τη δυνατότητα αποφυλάκισης για 22 χρόνια.

Όταν τα 22 χρόνια πέρασαν, απευθύνθηκε στο εφετείο για να εξετάσει την υπόθεσή του. Το 2019 αποφυλακίστηκε υπό τον όρο να παρουσιάζεται στο τοπικό αστυνομικό τμήμα και να φορά μόνιμα το ηλεκτρονικό βραχιόλι.

Η 60χρονη Τουρκάλα ντουμπλέρ της Βουγιουκλάκη που μέχρι και ο Σακελλάριος πίστεψε ότι είναι η Αλίκη

Μπορεί η Αλίκη Βουγιουκλάκη να φέρει –ακόμη και μετά θάνατον- τον τίτλο της «Εθνικής Σταρ» της Ελλάδας, αλλά η επιτυχία της πέρασε και τα σύνορα της πατρίδας μας. Προφανώς όχι σε τόσο βαθμό για να μιλήσει κανείς για διεθνή καριέρα, αλλά τόσο όσο χρειαζόταν για να χαρακτηριστεί διάσημη σε πιο κοντινές χώρες και ειδικά στην Τουρκία, όπου οι ταινίες της γίνονταν ανάρπαστες.

Εκεί στην αρχή της δεκαετίας του ’60 η Βουγιουκλάκη ήταν πλέον ένα αστέρι πρώτου μεγέθους και κάθε της δουλειά, ανεξάρτητα από σκηνοθέτη, σενάριο ή συμπρωταγωνιστές, ισοδυναμούσε με εισπρακτική επιτυχία. Βέβαια, το τηλεοπτικό κοινό διψούσε να την βλέπει ζευγάρι στην οθόνη με τον σύντροφό της και στην πραγματική ζωή, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, με αποτέλεσμα η Φίνος Φιλμς, που είχε καταλάβει τι… χρυσωρυχείο είχε στα χέρια της, τις περισσότερες φορές να πράττει ανάλογα και να τους… ζευγαρώνει στις ταινίες της.

Το έργο «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ουσιαστικά αυτό ήταν το φιλμ το οποίο εκτόξευσε την καριέρα της Αλίκης, υπήρξε τεράστια εισπρακτική επιτυχία, ενώ το 1960 πήρε και βραβείο στο 1ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ως μια από τις καλύτερες της τελευταίας πενταετίας.

Λίγο καιρό νωρίτερα ο Αλέκος Σακελλάριος, που είχε υπογράψει σενάριο και σκηνοθεσία, δέχτηκε την επίσκεψη ενός Τούρκου παραγωγού, του Οζντεμίρ Μπιρσέλ, ο οποίος είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Ζήτησε να εξεταστεί το ενδεχόμενο να γυριστεί και μια τουρκική εκδοχή της ταινίας, πάνω ακριβώς στην ελληνική βερσιόν, με την μόνη διαφορά ότι θα γυριζόταν στην Κωνσταντινούπολη με Τούρκους ηθοποιούς και συνετελεστές, με δύο εξαιρέσεις. Αυτές του Σακελλάριου και της Βουγιουκλάκη! Άλλωστε οι γείτονες εκτιμούσαν πολύ τις ικανότητες του «εφέντ Σακελλάριου», ενώ αποκαλούσαν την Ελληνίδα ηθοποιό «χανούμ Μπουγιουκλάκ» αφού έτσι κι αλλιώς την γνώριζαν από τις ταινίες της που προβάλλονταν εκεί.

Έτσι υπογράφτηκε η σχετική συμφωνία και η Αλίκη άρχισε να το… παίζει σε διπλό ταμπλό. Σχεδόν παράλληλα γυρίστηκαν και οι δύο ταινίες, μία επί ελληνικού εδάφους, με Έλληνες συντελεστές και ηθοποιούς και πρωταγωνιστές τους Δημήτρη Παπαμιχαήλ, Λάμπρο Κωνσταντάρα, Διονύση Παπαγιαννόπουλο, Γιώργο Κωνσταντίνου κλπ και μία στην Τουρκία, με τον Ορχαν Γκουνσεράι, μεγάλο όνομα της εποχής, να ενσαρκώνει τον έρωτα της Αλίκης.

Προφανώς τα γυρίσματα στην Πόλη είχαν τις δικές τους δυσκολίες λόγω του προβλήματος της διαφορετικής γλώσσας, με αποτέλεσμα να συμβούν διάφορα ευτράπελα, αλλά τελικά όλα πήγαν καλά και η ταινία ολοκληρώθηκε ομαλά. Απέμενε, όμως, μία λεπτομέρεια. Στην Τουρκία έτσι κι αλλιώς ακόμα και στα ξένα φιλμ δεν υπάρχουν υπότιτλοι. Αντίθετα, τα πάντα είναι μεταγλωττισμένα, με πολλούς ντόπιους ηθοποιούς να κάνουν ουσιαστικά καριέρα μόνο ως φωνές, ντουμπλάροντας γνωστούς σταρ του Χόλιγουντ. Κάτι τέτοιο έπρεπε να συμβεί και με την Βουγιουκλάκη η οποία ναι μεν στα γυρίσματα έλεγε τα λόγια του ρόλου της στα τουρκικά, όμως η προφορά της δεν ήταν σωστή.

Έτσι, έπρεπε να βρεθεί εκείνη η Τουρκάλα που θα την ντούμπλαρε και θα διέθετε μια φωνή με την χροιά, την τσαχπινιά και την ιδιαιτερότητα του ρόλου και της προσωπικότητας της ηρωίδας στο φιλμ. Όπως αποκαλύπτει και ο ίδιος ο Αλέκος Σακελλάριος, οδηγήθηκε σε μια αίθουσα αναμονής όπου περίμεναν 7 γυναίκες, με την μικρότερη να είναι 16 ετών και την μεγαλύτερη να έχει πατήσει από καιρό τα 60. «Εδώ βλέπετε και την ντουμπλέρ της Αλίκης σε όλες τις προηγούμενες ταινίες της που έχουν παιχτεί στη χώρα μας» τον ενημέρωσαν, με ένα νεύμα που δεν μαρτυρούσε ποια από όλες αυτές ήταν η «εκλεκτή».

Τότε προς μεγάλη έκπληξη των παρευρισκόμενων, σηκώθηκε και συστήθηκε η πιο μεγάλη σε ηλικία, μια… «θείτσα» όπως την αποκάλεσε χαριτολογώντας ο Σακελλάριος, η οποία παρά τα χρονάκια της, διέθετε μια φωνή την οποία αν την άκουγε κανείς θα ορκιζόταν ότι ήταν η ίδια η Αλίκη Βουγιουκλάκη (ή Χανούμ Μπουγιουκλάκ, καλύτερα) μετά από υπερεντατικά μαθήματα τουρκικών και τέλεια προφορά.

Ρίτα Μουσούρη: Η σκληρή μοίρα της ιδιοκτήτριας της «Βίλας των Οργίων» - Στην κηδεία της δεν πήγε κανείς

Αν και δεν έπαιξε σε πολλές ταινίες, η Ρίτα Μουσούρη κατάφερε να μείνει αξέχαστη μέσα από μία από τις πλέον χαρακτηριστικές ερμηνείες της στο φιλμ «Βίλλα των οργίων», η οποία φυσικά δεν είναι… θεματική, αλλά βγαλμένη από τα χρυσά χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου.

Το 1964 η Φίνος Φιλμ μεταφέρει στο σινεμά το ομώνυμο θεατρικό έργο του Γεράσιμου Σταύρου το οποίο ήδη είχε παιχτεί με επιτυχία στο θέατρο, με πρωταγωνιστές τους Κώστα Ρηγόπουλο και Κάκια Αναλυτή. Η Ελληνίδα ηθοποιός επιλέχθηκε και για την κινηματογραφική εκδοχή, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα να παίρνει τον ρόλο του υποψήφιου βουλευτή, Χάρη Ζάβαλου.

Πολλοί, ακόμα, καταξιωμένοι ηθοποιοί συμπληρώνουν το κάστινγκ, με τα ονόματα των Διονύση Παπαγιαννόπουλου, Ανδρέα Ντούζου, Γιάννη Βογιατζή και Χρήστου Πάρλα να ξεχωρίζουν, όμως μια όχι και τόσο γνωστή φιγούρα είναι εκείνη που κλέβει την παράσταση!



Είναι η Ρίτα Μουσούρη η οποία ήταν κατά βάση θεατρική ηθοποιός και είχε μεταφράσει και πολλά έργα από αγγλικά και γαλλικά. Η πρώτη της παρουσία στο σανίδι καταγράφεται το 1928, ενώ σύζυγός της ήταν ο επίσης ηθοποιός Αλέξανδρος Μυράτ.

Στην «Βίλλα των οργίων» συμμετέχει ενσαρκώνοντας έναν ρόλο που εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι της ταίριαζε απόλυτα. Υποδύεται την ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, «κόρη ναυάρχου παρακαλώ!», που για να τα βγάλει πέρα αναγκάζεται να υπενοικιάζει το σπίτι της σε παράνομα ζευγαράκια. Βέβαια, μιλάμε για μια εποχή που η μοιχεία (δηλαδή το… κέρατο εντός γάμου, για να μιλήσουμε με σημερινούς όρους) αποτελούσε ποινικό αδίκημα! Το οποίο μάλιστα ακολουθούσε την διαδικασία του αυτοφώρου, με αποτέλεσμα οι… εγκληματίες να οδηγούνται στα τμήματα ακόμη και σκεπασμένοι με τα… αμαρτωλά σεντόνια τους!

Φυσικά, η ατάκα που έγραψε ιστορία είναι εκείνη του Διονύση Παπαγιαννόπουλου, που ως αστυνόμος αναρωτιέται μεγαλόφωνα «’Εεεπ!! Τι θα το κάνουμε εδώ αμέρικαν μπαρ;», αλλά κι εκείνη της Ρίτας Μουσούρη έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας, καθώς το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μην της θίξουν την… κοσμική υπόληψη και την αριστοκρατική καταγωγή, λέγοντας σε κάθε ευκαιρία το αμίμητο: «Να χαρείτε, όμως, μιλάτε μου τουλάχιστον στον Πληθυντικό, θα με υποχρεώσετε»! 

Αυτή ήταν και η πιο χαρακτηριστική ερμηνεία της ηθοποιού, τις οποίας άλλες γνωστές δουλειές στον κινηματογράφο και πάντα σε δεύτερους ή και τρίτους ρόλους, είναι «Γκόλφω», «Αντίο ζωή», «Τα νιάτα θέλουν έρωτα», «Εγωισμός», «Να ζει κανείς η να μη ζει», «Κολωνάκι διαγωγή μηδέν» και «Οικογένεια Χωραφά». Κυρίως διακρίθηκε στο θέατρο όπου ξεχώρισε σε παραγωγές όπως τα «Πικ νικ», « Ο Βασιλικός», «Λευκές νύχτες», «Ο γάμος της Μπάρμπαρα», ενώ πέρασε και από το τηλεοπτικό εκράν σε σειρές όπως «Από την κλειδαρότρυπα», «Αστροφεγγιά», «Μυστικοί αρραβώνες», «Η Ταβέρνα» και άλλα.



Έφυγε από την ζωή στις 26 Σεπτεμβρίου 1985 σε ηλικία 79 χρονών, ολομόναχη και ξεχασμένη από τους πάντες, σε ένα δωμάτιο του Νοσοκομείου Υγεία. Η κηδεία της έγινε την επόμενη ημέρα στο Νεκροταφείο της Νέα Σμύρνης και ούτε ένας από τους παλιούς συναδέλφους τους δεν βρέθηκε εκεί για το στερνό αντίο…

Ραγίζει καρδιές ο Υπάτιος Πατμάνογλου: Το συγκινητικό μήνυμα για τη σύζυγό και τον 3χρονο γιο του που «έσβησαν» στην άσφαλτο

Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον Υπάτιο Πατμάνογλου και την ιστορία του, όπου είδε τη σύζυγο και το γιο του να χάνουν τη ζωή τους μπροστά του.

Στις 26 Φεβρουαρίου 2017, ο άτυχος άνδρας είδε τη σύζυγό του Αποστολία και το γιο του, Παύλο, να χάνουν τη ζωή τους μπροστά στα μάτια του όταν η τρελή πορεία της Porsche την οποία οδηγούσε ο νεαρός Γιώργος Βακάκης, προσέκρουσε πάνω στο σταματημένο αυτοκίνητό τους.

Δεν ξεχνά ποτέ την οικογένεια που έχασε ο Υπάτιος Πατμάνογλου

Ο Υπάτιος Πατμάνογλου έζησε την απόλυτη φρίκη και τον ύψιστο πόνο, χάνοντας τα πάντα, την οικογένειά του. Τα τελευταία χρόνια γύρισε σελίδα στη ζωή του, παντρεύτηκε την Έμμυ και πλέον έχουν ένα παιδί. Ποτέ όμως δεν ξεχνά τους δικούς τους ανθρώπους στον παράδεισο.

Παραμονές Θεοφανείων έκανε μια ανάρτηση με τις φωτογραφίες των δύο πολυαγαπημένων του προσώπων που βρίσκονται στη γειτονιά των αγγέλων και έγραψε χαρακτηριστικά “Στις προσευχές μου κάθε βράδυ …Απόψε όμως πιο πολυ”.

“Εχω τους δικούς μου ανθρώπους στον παράδεισο”, λέει ο Υπάτιος Πατμάνογλου

Δεν τους ξεχνά ποτε και πάντα η σκέψη του είναι σε εκείνους. Ακόμα και όταν έγινε για δεύτερη φορά μπαμπάς στις δηλώσεις του έσπευσε να μιλήσει για τους αγγέλους του στον παράδεισο. Όπως είχε δηλώσει τότε πλημμυρισμένος από χαρά για τον ερχομό της κορούλας του «Οι πρώτες μέρες με το μωρό είναι πολύ όμορφες. Νιώθω μια χαρμολύπη… Έχω τους δικούς μου ανθρώπους στον παράδεισο και μια καινούργια οικογένεια στη γη».


“Το αυτοκινητάκι μου, η οικογένειά μου, νόμιζα ότι βλέπω έργο. Προσπάθησα να σώσω την οικογένειά μου, αλλά…”: Η διήγηση του άτυχου Υπάτιου Πατμάνογλου

Συγκλονίζει ο Υπάτιος Πατμάνογλου, ο 41χρονος, που είδε τη γυναίκα του και το παιδί του να καίγονται μέσα στο αυτοκίνητό του στην Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας, όταν μία Porsche που οδηγούσε ο 24χρονος, γιος του ιδιοκτήτη των Jumbo, έχασε τον έλεγχο.

Ο τραγικός πατέρας και σύζυγος μίλησε για όσα τραγικά είδε να εκτυλίσσονται μπροστά τα μάτια του εν ριπή οφθαλμού στην εκπομπή της Χριστίνας Λαμπίρη, λέγοντας τα εξής:

«Είναι δύσκολα. Περνάω πολύ δύσκολα. Δεν περίμενα στη ζωή μου να μου συμβεί αυτό το πράγμα. Πέρασα διαβολοβδομάδα στα ΟΥΚ και έλεγα από μέσα μου “ό,τι και να μου ξημερώσει, δεν θα καταλαβαίνω τίποτα”. Αυτό που μου συνέβη μην τύχει στον χειρότερο εχθρό μου. Να βλέπεις όλη σου την οικογένεια καμένη», λέει με ψυχραιμία και συνεχίζει περιγράφοντας λεπτό προς λεπτό τις συγκλονιστικές στιγμές.

Πώς περιγράφει το τραγικό δυστύχημα

«Ήθελα να σταματήσω σε ελεγχόμενο παρκινγκ. Είμαι τυπικός σε αυτά. Τους αφήνω τη μουσικούλα, ανοίγω την πόρτα, παίρνω τα κλειδιά, μπαίνω στην τουαλέτα και ξαφνικά κλείνουν όλα τα φώτα, ακούω ένα τεράστιο μπαμ, φωτιά, καπνός, ο θόρυβος ήταν μεγάλος. Όταν βγήκα έξω δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Πήγα να πω στη γυναίκα μου “κοριτσάκι μου τι πήγα να πάθω”. Και βλέπω την οικογένειά μου μέσα στο αυτοκίνητο, καμένους. Ψάχνω να δω τι έγινε και βλέπω στα χωράφια ένα πορσικό. Είδα και τον οδηγό νεκρό, μπροστά στα μάτια μου, ένα παιδάκι».

«Πήγαινε πάνω από 300 χλμ. Αυτό το αυτοκίνητο πηγαίνει 330. Και ήταν και ένα R8 από πίσω του που πρέπει να πατιόντουσαν», πρόσθεσε, δίνοντας νέα διάσταση στην τραγωδία.

«Παιδιά, δεν το πίστευα. Το αυτοκινητάκι μου, η οικογένειά μου, νόμιζα ότι βλέπω ένα έργο. Προσπάθησα να σώσω την οικογένειά μου, αλλά τι να σώσεις… Από το μπαμ που έγινε, ακαριαία σκοτώθηκαν, το κατάλαβα αμέσως. Είπα “Υπάτιε, τελείωσαν τα ψέματα”. Κάναμε προσπάθειες, δεν ήταν έγκυος η Αποστολία».

“Είπα θα τρελαθώ”, λέει ο Υπάτιος Πατμάνογλου

Περιέγραψε τα πιο φριχτά λεπτά της ζωής του και εξήγησε τι έγινε όταν εκείνος ήταν στην τουαλέτα και η Αποστολία με τον 3χρονο Παύλο τον περίμεναν στο αυτοκίνητο.

«Περνάω πολύ δύσκολα. Σταμάτησα στο πάρκινγκ για να πάω να κάνω την ανάγκη μου και μόλις μπήκα στην τουαλέτα, ξαφνικά πήρε φωτιά όλο το κτίριο. Δεν είχε φως και έβλεπα μόνο φλόγες και καπνούς» λέει χαρακτηριστικά για τη στιγμή της σύγκρουσης.

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανε; «Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να σωθώ, να πέσω κάτω, να βάλω την μπλούζα μου στο πρόσωπό μου μπροστά για να μην εισπνέω καπνό και να βγω έξω όσο πιο γρήγορα γίνεται για να σωθώ, νομίζοντας ότι έξω είναι μια χαρά τα πράγματα».

Και συνεχίζει τη συγκλονιστική περιγραφή: «Πίστευα ότι μόνο στο κτίριο έγινε αυτό και όχι στους ανθρώπους έξω. Και μόλις βγήκα έξω βλέπω το αυτοκίνητό μου κομμένο στα δυο και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε και δεν μπορώ. Δεν φαινόταν ότι άλλο αυτοκίνητο είχε τρακάρει το δικό μου. Βλέπω την οικογένειά μου να καίγεται. Δεν το πίστευα.

Έλεγα θα τρελαθώ, δεν ήξερα πώς έγινε η ανατίναξη. Όπως κάνω το γύρο βλέπω την Πόρσε και ενα νεκρό οδηγό. Δεν είχα καταλάβει ότι αυτός είχε πέσει πάνω στο δικό μου αυτοκίνητο. Έβλεπα νεκρούς παντού. Παίρνω τηλέφωνο τον αδερφό μου και του είπα να έρθει να με πάρει.

“Μου έλεγαν να είμαι ψύχραιμος”

Ήρθε το ΕΚΑΒ και μου είπαν οι άνθρωποι “ψυχραιμία”. Πού να τη βρω την ψυχραιμία, ούτε στο χειρότερο εχθρό αυτό να βλέπεις τη γυναίκα σου και το παιδί σου καμένο. Έγιναν όλα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το παιδί μου δεν κοιμόταν, η Αποστολία ήταν μέσα στο αμάξι με το παιδί, δεν κατέβηκαν γιατί το παιδί ήταν ανήσυχο».

Ο τραγικός πατέρας δείχνει μεγαλείο ψυχής καθώς δείχνει στο μυαλό του να έχει και την οικογένεια των θυμάτων της Πόρσε:

«Σίγουρα η γυναίκα μου θα τα είδε όλα, θα είδε το αμάξι της να έρχεται πάνω της αλλά για να μην προλάβει να κάνει τίποτα θα έφυγαν ακαριαία. Τους φίλησα και τους αποχαιρέτησα. Είδα τα πάντα. Δεν έζησε κανείς. Μόνο τα κλειδιά μου και το κινητό μου έχω, τίποτα άλλο. Μόνο το κινητό μου πετάχτηκε από μέσα. Θέλω να δώσω συλλυπητήρια και στις άλλες οικογένειες. Τα παιδιά αυτά δεν ήθελαν ούτε να σκοτωθούν, ούτε να σκοτώσουν την οικογένειά μου. Συλλυπητήρια και σε αυτή τη μάνα που κάηκε το παιδί της».

Είναι από τα τραγικά παιχνίδια που παίζει οι ζωή. Τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν άθελα τους βέβαια, αλλά θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί ένα τέτοιο τραγικό δυστύχημα αν το παιδί οδηγούσε με μικρότερη ταχύτητα. Τώρα πλέον είναι αργά για αναλύσεις. Κουράγιο στον Υπάτιο που δεν ξεχνά…

Ο τσαγκάρης που έκανε τη μεγαλύτερη μαζική δολοφονία στην Ελλάδα

Με τις δολοφονίες να έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας, και το κοινό να σοκάρεται από την αγριότητα των θυτών και τη κυνική ομολογία τους κατά τη σύλληψή τους, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν γεννιόμαστε εγκληματίες ή αν ο καθένας μπορεί να εξελιχθεί σε δολοφόνο.

Μια τέτοια ιστορία που έρχεται από τα Κύθηρα δημιουργεί τέτοιους προβληματισμούς. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μαζική δολοφονία που έχει γίνει στη χώρα μας με θύματα 15 κατοίκους του πανέμορφου νησιού μας.

Ένας φιλήσυχος τσαγκάρης που όλοι οι κάτοικοι είχαν να πούνε τα καλύτερα για αυτόν βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη να κατηγορείται για πράγματα που δεν είχε κάνει.

Το 1909 στα Γερακιτιάνικα των Αρωνιάδικων στα Κύθηρα, ο τσαγκάρης της ιστορίας μας, έλαβε μια μεγάλη παραγγελία από μια γυναίκα του διπλανού χωριού.

Αφού την ολοκλήρωσε και παρέδωσε τα παπούτσια στο σπίτι της γυναίκας, αντί για αμοιβή δέχθηκε τον ξυλοδαρμό από το σύζυγο της γυναίκας – πελάτισσας, ο οποίος νόμιζε πως ήταν ο εραστής της.

Εκτός από το ξυλοδαρμό, ο τσαγκάρης βρέθηκε θύμα διασυρμού αφού τον κατηγόρησε σε όλο το νησί πως πηγαίνει και με άλλες γυναίκες την ώρα που οι άντρες τους λείπουν από το σπίτι.

Τα νέα διαδόθηκαν γρήγορα και ο τσαγκάρης αναγκάστηκε να κλείσει το μαγαζί του, αφού κανείς πια δεν ζητούσε να τους φτιάξει παπούτσια.

Όμως επειδή γνώριζε τη τέχνη καλά, έπιασε δουλειά σε άλλο επαγγελματία στην Αθήναι. Εκεί όμως δεν άργησαν να τον ενοχοποιήσουν από ζήλεια, τοποθετώντας στη τσάντα του πράγματα από το μαγαζί βγάζοντας τον κλέφτη.

Απολύθηκε και κατά την αναζήτηση εργασίας η ρετσινιά του κλέφτη τον ακολουθούσε παντού.

Τότε ήταν που αποφάσισε να εκδικηθεί για όσα άδικα τον κατηγορούσαν.

Γύρισε στο νησί του και οργάνωσε το σχέδιο του. Ένα σχέδιο που έμεινε στην ιστορία ως η μεγαλύτερη μαζική δολοφονία στην ιστορία της Ελλάδος.

Αφού χτύπησε τη καμπάνα της Εκκλησίας του χωριού του, περίμενε να μαζευτούν οι κάτοικοι πριν τους ορμήξει με ένα μαχαίρι.

Ο απολογισμός μακάβριος. 15 νεκροί, ανάμεσα τους μια έγκυος γυναίκα και δύο μικρά παιδιά.

Συνελήφθη και αντί για τη θανατική ποινή, του επιβλήθηκε να γίνει δήμιος. Κάτι τέτοιο συνηθίζονταν εκείνη την εποχή, αφού δεν έβρισκαν εύκολα κάποιον για αυτή τη δουλειά.

Μέσα στη φυλακή σκότωσε ακόμη έναν συγκρατούμενο του, το 16ο θύμα του και έτσι απέκτησε και το παρατσούκλι “Καπετάν 16”.

Η πιο ματωμένη Κυριακή Αποκριάς - Το γλέντι εξελίχθηκε σε τραγωδία

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται αυτές τις ημέρες από τις πιο ματωμένες απόκριες της αθηναϊκής νύχτας. Είμαστε τα ξημερώματα Σαββάτου προς Κυριακή της αποκριάς του 1973, τα νυχτερινά μαγαζιά είναι γεμάτα από κόσμο που μεταμφιεσμένος ή μη διασκεδάζει και χορεύει ανέμελα. Ένα από τα μαγαζιά είναι η “Νεράιδα της Αθήνας” στην οδό αγίου Μελετίου 45 στη Κυψέλη, που έχει ως πρώτο όνομα τον τραγουδιστή Κώστα Καρουσάκη.

Εκεί, στις 1:30 με 2 το πρωί, μπαίνουν τα αδέλφια Νίκος και Δημοσθένης Κοεμτζής μαζί με άλλο έναν άνδρα, συνοδευόμενοι από τρεις γυναίκες. Η παρουσία των αδελφών Κοεμτζή με ιστορικό παρεμβατικότητας προκαλεί αναστάτωση στο μαγαζί αλλά ουδείς μπορεί να φανταστεί όσα θα επακολουθήσουν. Η παρέα πίνει μισό μπουκάλι ουίσκι, οι γυναίκες δείχνουν να διασκεδάζουν περισσότερο, μια από αυτές μάλιστα χορεύει πάνω στο τραπέζι κάτι που προκαλεί τη δυσαρέσκεια του Νίκου Κοεμτζή που τις ζητά να φύγουν όπως και γίνεται.

Ο Τύπος της περιόδου παρακολουθεί με συνεχή πρωτοσέλιδα την εξέλιξη της υπόθεσης, από τη σφαγή και τη σύλληψη του Κοεμτζή μέχρι τη δίκη του.

Σύντομα η ανδροπαρέα μετακινείται σε τραπέζι δίπλα στη πίστα, και γύρω στις 4 τα ξημερώματα ο Δημοσθένης Κοεμτζής ζητά παραγγελιά από τον Κώστα Καρουσάκη τις “Βεργούλες” του Μάρκου Βαμβακάρη ώστε χορέψει μόνος του. Ο τραγουδιστής, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο προσπαθεί να τον αποφύγει λέγοντας ότι δεν μπορεί ν’ αδειάσει Σάββατο βράδυ όλη την πίστα, τραγουδά ένα αργό τραγούδι για να εκτονώσει τη διασκέδαση και φεύγει στα παρασκήνια, αφού πρώτα ενημερώνει τον επόμενο τραγουδιστή Τάκη Αθανασιάδη για όσα προηγήθηκαν.





Πράγματι όταν ο τελευταίος ανεβαίνει στη πίστα ο Δημοσθένης τον απειλεί ότι αν δεν εκτελέσει την επιθυμία-διαταγή του “Θα χαλάσουμε το μαγαζί”. Όταν ο τραγουδιστής ξεκινά τελικά τις “Βεργούλες” στη πίστα παραμένουν κκόμα κάποιοι που χορεύουν. Βλέποντάς τους ο Δημοσθένης αρπάζει το μικρόφωνο και φωνάζει “Παραγγελιά ρε δεν ακούτε ;” και πριν προλάβει κάποιος να αντιδράσει γρονθοκοπεί έναν θαμώνα ρίχνοντάς τον πάνω σε τραπέζι, Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού και ένας πελάτης αρπάζουν άμεσα τον Δημοσθένη και τον τραβούν στη κουζίνα, ενώ ο τελευταίος κρατώντας προσπαθεί να αμυνθεί

.

Το νυχτερινό κέντρο “Νεράιδα της Αθήνας” είναι ο χώρος που εξελίσσεται η απίστευτη τραγωδία.

Είναι η ώρα εμφάνισης του πρωταγωνιστή του δράματος Νίκου Κοεμτζή που έχοντας στο χέρι ένα μαχαίρι γερμανικής κατασκευής μήκους 21,5 εκατοστών με ανάγλυφη παράσταση κεφαλιού ινδιάνου, προχωρά σε αυτό που ο Διονύσης Σαββόπουλος στο “Μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο” ονομάζει “φρικαλέα ατραξιόν του”. Βρισκόμενος σε παροξυσμό δολοφονεί τρεις θαμώνες (δύο εκ των οποίων είναι αστυνομικοί), τραυματίζει επτά (ακόμα και τον τρίτο της παρέας του) και εν συνεχεία προσπαθεί να διαφύγει χτυπώντας όποιον τον πλησιάζει.

Ο Νίκος Κοεμτζής οδηγείται στην αστυνομική κλούβα και από εκεί στη φυλακή όπου θα περάσει και τα περισσότερα χρόνια της ζωής του.

Η συνέχεια γνωστή. Ο Νίκος Κοεμτζής συλλαμβάνεται, καταδικάζεται σε θάνατο αλλά γλιτώνει τελευταία στιγμή την εκτέλεση, ζει 23 μαρτυρικά χρόνια στις φυλακές όλης της χώρας, αποφυλακίζεται το 1996 και μέχρι το 2011 που πεθαίνει από καρδιακή ανακοπή, ζει μια ασκητική ζωή τιμωρώντας έτσι, όπως λέει ο ίδιος, καθημερινά τον εαυτό του για το ανεπανόρθωτο κακό που προκάλεσε.

Κώστας Βουτσάς: Τρία χρόνια χωρίς τον σπουδαίο ηθοποιό - Τα δύσκολα παιδικά χρόνια και η φορά που πλήρωσε πόρνη για να παραστήσει τη μάνα του

Ο τελευταίος των μεγάλων. Ένας άνθρωπος που μέχρι τα τελευταία του λεπτά μοίραζε θετική ενέργεια σε όσους βρίσκονταν γύρω του και αποτελούσε την χαρά της ζωής. Ένας ηθοποιός που έπαιζε σαν έφηβος ως τα 88 του χρόνια.

Ο ανεπανάληπτος Κώστας Βουτσάς έφυγε από τη ζωή πριν από τρία χρόνια σκορπώντας θλίψη στην χώρα μας, όμως άφησε παρακαταθήκη τις ταινίες του και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε την ίδια τη ζωή.

Στις 7 Φεβρουαρίου 2020 εισήχθη εσπευσμένα στη ΜΕΘ με καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια και λοίμωξη του αναπνευστικού. Απεβίωσε τα ξημερώματα της 26ης Φεβρουαρίου 2020, έπειτα από 19 ημέρες νοσηλείας και σε ηλικία 88 ετών.

Λίγες μέρες πριν εισέλθει στο νοσοκομείο συμμετείχε σε θεατρική παράσταση. Κηδεύτηκε στις 28 Φεβρουαρίου στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Από την προηγούμενη ημέρα η σορός του είχε τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα.

Με τον παιχνιδιάρικo χαρακτήρα του, την ανάλαφρη διάθεσή του, το πληθωρικό και μπριόζικο παίξιμό του, ο Κώστας Βουτσάς δημιούργησε ένα ιδιαίτερο τύπο κωμικού ηθοποιού, που αποτελεί εγγύηση γέλιου και αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό. Είναι ένα από τα σύμβολα της χρυσής εποχής του εμπορικού κινηματογράφου, αλλά ανέδειξε το υποκριτικό του ταλέντο και σε πιο απαιτητικούς ρόλους στον κινηματογράφο και το θέατρο.




Τα δύσκολα παιδιά χρόνια

Ο Κώστας Βουτσάς γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1931 στην Αθήνα (Βύρωνας) από προσφυγική οικογένεια και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα του.

Το επώνυμο της οικογένειάς του ήταν Σαββόπουλος, επικράτησε όμως το Βουτσάς λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του παππού του (βουτσάς= αυτός που κατασκευάζει βουτσιά, δηλαδή βαρέλια). Όταν ξεκίνησε την καριέρα του, τού είχε προτείνει θιασάρχης να το αλλάξει σε «Βέσελης», αλλά εκείνος αρνήθηκε.

Πολύ φτωχή η οικογένεια Σαββόπουλου τόσο που δεν είχε καν σπίτι, αλλά έμενε σε μαγαζί, έχοντας καλύψει τη βιτρίνα για να μένουν μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των περαστικών. Η πείνα μπόλικη: «Τρώγαμε στραγάλια και νερό για να πρηστεί η κοιλιά μας», είχε πει ο ίδιος. Από μικρή ηλικία, μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στη Θεσσαλονίκη. Κάπως καλυτέρεψαν τα πράγματα, όχι τόσο όμως, ώστε να μην χρειάζεται να δουλέψει από πιτσιρίκος και αυτός. Βλέπετε, ο πατέρας του, οδοποιός στο επάγγελμα στην εταιρεία ασφαλτοστρώσεων ΒΙΟ.

Από μικρός είχε το σαράκι του ηθοποιού και μεγαλώνοντας γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Στην Θεσσαλονίκη έκανε και τις πρώτες του θεατρικές εμφανίσεις με τοπικούς και στην συνέχεια με περιοδεύοντες θιάσους. Στον κινηματογράφο ντεμπουτάρισε το 1953 στην κωμωδία του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται».

«Ο πατέρας μου είχε αρρωστήσει από φυματίωση. Τον είχαν πάει στο Ασβεστοχώρι, στο σανατόριο και τον είχαν εγκαταστήσει μέσα σε στάβλο. Καθημερινά πηγαίναμε από τη Θεσσαλονίκη στο Ασβεστοχώρι με τα πόδια και καθαρίζαμε το στάβλο, που βρωμούσε κοπριά, για να μένει μέσα ο πατέρας μου σε ανθρώπινες συνθήκες. Ανεβαίναμε και κατεβαίναμε το βουνό του Σέιχ Σου, επιλέγοντας να πάρουμε ένα κομματάκι βούτυρο από το να δώσουμε τα ελάχιστα λεφτά που είχαμε στο λεωφορείο» θα πει ο ίδιος.

«Κάποια στιγμή ο πατέρας μου κατάφερε και βρήκε δουλειά ως εργοδηγός στην εταιρεία ασφαλτοστρώσεων ΒΙΟ κι έτσι μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη. Ούτε κι εκεί, όμως, τα πράγματα ήταν εύκολα. Βλέπεις, ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής –κανονικός, παλαιάς κοπής, όχι μουσαντένιος. Από εκείνους που δεν υποθήκευαν τα στρέμματα της καρδιάς τους και τα «πιστεύω» τους σε κανέναν. Γι’ αυτό και κυνηγήθηκε λυσσασμένα. Μου πήρε χρόνια να κλείσω αυτές τις πληγές, να αφήσω πίσω μου το φόβο ότι από στιγμή σε στιγμή μπορεί να τον σέρνουν δεξιά και αριστερά και
να τον χτυπούν» έχει διηγηθεί.





Τα τσιγάρα και ο τσιλιαδόρος

Με τον πατέρα του μονίμως κυνηγημένο και την μητέρα του να δυσκολεύεται να τα φέρνει βόλτα αναγκάστηκε να βγει στο μεροκάματο. Κρέμασε λοιπόν ένα κασελάκι στο λαιμό του και πουλούσε τσιγάρα στο στρατόπεδο του «Παύλου Μελά», εκεί που κρατούσαν οι Γερμανοί τους Άγγλους αιχμαλώτους, για να συνεισφέρει και αυτός στο σπίτι, δίνοντας τα χρήματα στη μητέρα του. Η γερμανική κατοχή έκανε ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα, ωστόσο εκεί λειτούργησε η ευστροφία και η καπατσοσύνη του. Αντάλλασσε τσιγάρα με τους Άγγλους αιχμαλώτους. Τους έδινε 100 τσιγάρα κακής ποιότητας (Στούκας) και αυτοί του έδιναν τα διάσημα δικά τους. Λιγότερα μεν, αλλά τα πουλούσε στους πλούσιους και στους έχοντες, στο χρηματιστήριο που βρισκόταν τότε Βαλαωρίτου και Ίωνος Δραγούμη.

Η δεύτερη δουλειά του, ήταν αβανταδόρος σε… παπατατζήδες. Κρατούσε τσίλιες για να μην έρθει η αστυνομία, όσο παιζόταν το παιχνίδι «εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς».

«Η δουλειά μου ήταν η εξής: Όταν γύριζε, δήθεν, να βήξει ο παπατζής, να τσαλακώνω τον «παπά» στην άκρη και να τον δείχνω στο «ψιμάρι», το κορόιδο κοινώς, που έπαιζε. Μόλις ο παπατζής ξαναγυρνούσε έπειτα από το ψεύτικο φτέρνισμα, συνέχιζε να γυρνάει τον «παπά», ξεδιπλώνοντας με το μικρό του δαχτυλάκι το φύλλο και «τσακίζοντας» κάποιο άλλο. Αν ήταν «μαέστρος» στη δουλειά, το κορόιδο την πατούσε πάντα. Κι εμείς βγάζαμε χαρτζιλίκι. Βέβαια, κάποια στιγμή τα παράτησα όλα αυτά, έπειτα από μια κουβέντα της μάνας μου. Τη θυμάμαι ακόμα σαν να ’ναι τώρα. «Παιδί μου, πρόσεχε τι κάνεις και πού μπλέκεις, γιατί αν μπεις φυλακή θα λένε όλοι ‘’Εμ, λογικό είναι από κομμουνιστή πατέρα να βγει αλήτης γιος”». Τα λόγια της έπεσαν σαν πέλεκυς στο κεφάλι μου. Δεν ήθελα κανείς να μας προσάψει τίποτα για όσα πιστεύαμε…» είχε διηγηθεί ο αγαπημένος ηθοποιός.


Όταν αναγκάστηκε να πληρώσει πόρνη για να παραστήσει τη μητέρα του

Μέσα σε όλα αυτά που έκανε προκειμένου να πάει χρήματα στο σπίτι για την οικογένειά του, ήταν να κλέβει τσεμπέρια από το εργοστάσιο ενός Αρμένη. Στη συνέχεια τα πουλούσε στον Βαρδάρη και έτσι εξασφάλιζε το χαρτζιλίκι του.

Όμως και εκεί δεν έλειπαν τα απρόοπτα και οι περιπέτειες. «Μια φορά, βέβαια, κάποιος μας «τσίμπησε» κοντά στο εργοστάσιο και μόλις κατάλαβε την κομπίνα, μου ζήτησε να πάω την επομένη με τη μάνα μου, αλλιώς θα μας αποκάλυπτε. Τι να κάνω κι εγώ, πήγα σε μια πόρνη στην Μπάρα και την πλήρωσα να παραστήσει τη μάνα μου, μπας και γλιτώσουμε. Όταν πεινάς, ή όταν είσαι σε κίνδυνο, μπορείς να σκαρφιστείς τα πάντα για να επιβιώσεις» είχε πει.
Η καριέρα ως ηθοποιός

Από μικρός είχε το σαράκι του ηθοποιού και μεγαλώνοντας γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Μακεδονικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Στην Θεσσαλονίκη έκανε και τις πρώτες του θεατρικές εμφανίσεις με τοπικούς και στην συνέχεια με περιοδεύοντες θιάσους. Στον κινηματογράφο ντεμπουτάρισε το 1953 στην κωμωδία του Γιώργου Λαζαρίδη «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται».

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα SanSimera.gr, στα τέλη της δεκαετίας του ’ 50, εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα, ύστερα από πρόταση της γνωστής πρωταγωνίστριας της εποχής Καλής Καλό για να εμφανιστεί μαζί της στο θέατρο «Περοκέ». Εκεί τον είδε ο Αλέκος Σακελλάριος και του έδωσε έναν μικρό ρόλο στην ταινία του « Η κυρά μας η μαμμή» (1958), που αποτέλεσε το διαβατήριο για την ένταξή του στην Φίνος Φιλμ.


Το 1961, είναι η χρονιά της καταξίωσης για τον Κώστα Βουτσά. Εμφανίστηκε σε δύο ταινίες της Φίνος Φιλμ, «Η Αλίκη στο Ναυτικό» του Αλέκου Σακελλάριου και «Ο Σκληρός Άνδρας», του Γιάννη Δαλιανίδη, ο οποίος του εμπιστεύτηκε ένα κωμικό ρόλο στην κατά τ’ άλλα επόμενη δραματική ταινία του «Ο Κατήφορος», που άρχισε να προβάλλεται στα τέλη της ίδιας χρονιάς. Η ταινία όχι μόνο έσπασε ταμεία, αλλά απογείωσε τις καριέρες των πρωταγωνιστών της Ζωής Λάσκαρη, Νίκου Κούρκουλου και φυσικά του Κώστα Βουτσά, ενώ καθιέρωσε τον Γιάννη Δαλιανίδη ως ένα από τους εμπορικότερους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου.


Τα επόμενα χρόνια πρωταγωνίστησε σε αξέχαστες κωμωδίες, πραγματοποιώντας σπουδαίες ερμηνείες. Οι ατάκες του άφησαν εποχή («Έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;», «Κααατίνα σαλααμάκι») και οι καρπαζιές του στον Αλέκο Τζανετάκο και τον Σωτήρη Τζεβελέκο δημιούργησαν σχολή. Κάποιοι από τους ρόλους του, που μένουν αξέχαστοι είναι ο μικροαστός στο «Ανθρωπάκι», ο νιόπαντρος στη «Νύχτα Γάμου», ο τεμπέλης γιος στη «Χαρτοπαίχτρα», ο λαϊκός ποδοσφαιριστής στο «Μια Κυρία στα Μπουζούκια», ο μικροαπατεώνας στον «Γόη», ο γιαλαντζί Άραβας στο «Ξυπόλητος Πρίγκηψ» και ο Ράμογλου με το κότερο, στο «Κορίτσια για Φίλημα». Στα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, άφησε τη σφραγίδα του σε δύο τραγούδια, το «Φσσστ, μπόινγκ!» («Κάτι να καίει») και το «Αψού, γείτσες!» ( «Κορίτσια για φίλημα»).


Θέατρο, τηλεόραση και βιντεοταινίες

Την δεκαετία του ’80 έπαιξε σε βιντεοταινίες, αλλά πέρασε και στην αντίπερα όχθη του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, όπως και ο Θανάσης Βέγγος, ερμηνεύοντας πιο απαιτητικούς ρόλους σε ταινίες του σκηνοθέτη Βασίλη Βαφέα. Ξεχωρίζει ο ρόλος του μικροαστού λογιστή στην κοινωνική ταινία του Βαφέα «Ο Έρωτας του Οδυσσέα», για την οποίον τιμήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης το 1984. Η ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο «Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών» του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών το 1985 και ένα χρόνο αργότερα μεταδόθηκε ως μίνι σειρά από την ΕΡΤ.

Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκε το 1973 με την σειρά του Κώστα Πρετεντέρη «Ονειροπαρμένος» (ΕΡΤ), που ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες εκείνων των χρόνων.Συνέχισε με δημοφιλείς σειρές, όπως «Το Ημερολόγιο ενός Θυρωρού» (ΥΕΝΕΔ, 1979), και «Ο Ανδροκλής και τα Λιοντάρια του» (ΕΡΤ, 1985).

Παράλληλα, ξεδίπλωσε το κωμικό του ταλέντο σε όλα τα είδη του θεάτρου – πρόζα, επιθεώρηση, μιούζικαλ. Ενδεικτικά, έπαιξε σε κωμωδίες του Νίκου Τσιφόρου («Αγάπη μου Παλιόγρια», που γυρίστηκε και επιτυχημένη ταινία με τον ίδιο και την Ξένια Καλογεροπούλου, «Οι Απάνω και οι Κάτω»), του Κώστα Πρετεντέρη (« Ο νονός μου ο διάβολος», «Ο καπετάν Κώστας στο Πόρτο-Λιμπερτά») του Ασημάκη Γιαλαμά (Μπαμπά, ποιός είναι ο μπαμπάς μου;»), αλλά σε έργα των Μολιέρου «Ο Αρχοντοχωριάτης» και Ντάριο Φο («Όποιος κλέβει ένα πόδι κερδίζει στην αγάπη»). Ο Κώστας Βουτσάς έπαιξε, επίσης, σε κωμωδίες του Αριστοφάνη («Θεσμοφοριάζουσες», «Σφήκες», «Όρνιθες») με μεγάλη επιτυχία και με κοσμοσυρροή στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

«Έχει παντρευτεί τέσσερις φορές»

Λάτρης του ωραίου φύλου ο Κώστας Βουτσάς είχε νυμφευτεί τέσσερις φορές. Ο πρώτος του γάμος ήταν με την ηθοποιό και χορεύτρια Έρρικα Μπρόγιερ, με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Σάντρα.

Ακολούθησε ένας δεύτερος γάμος με την επιχειρηματία Θεανώ Παπασπύρου, με την οποία απέκτησε δύο κόρες, την Θεοδώρα και την Νικολέτα, ένας τρίτος με την ηθοποιό Εύη Καραγιάννη και τέλος ο τέταρτος με την κατά 39 χρόνια μικρότερή του ηθοποιό Αλίκη Κατσαβού με την οποία έχει αποκτήσει ένα γιο, τον Φοίβο.

Θετός γιος του είναι ο ηθοποιός Άνθιμος Ανανιάδης, γιος της Εύης Καραγιάννη από προηγούμενο γάμο της.

Σταυρούλα Πελέκη: Η μάνα με τις εκατοντάδες κόρες - «Αφιερώθηκα στα παιδιά»

Θέρετρο των πολεμικών επιχειρήσεων στον εμφύλιο πόλεμο η Φθιώτιδα.

Στον μεταπόλεμο προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της. Φτώχεια, δυστυχία και οι γειτονιές γεμάτες από μικρά νηστικά παιδιά που δεν είχαν στέγη να κοιμηθούν.

Τότε δημιουργήθηκε ορφανοτροφείο θηλέων για να εξυπηρετήσει πάνω από 40 κορίτσια που βρήκαν στέγη και θαλπωρή. Το 1960 έρχεται στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Λαμίας η νέα διευθύντρια… Μία νέα γυναίκα από τη Ναύπακτο, μόλις 22 ετών, έχοντας τελειώσει πριν από δύο χρόνια τη Μαράσλειο, είναι η δασκάλα που αναλαμβάνει διευθύντρια.

Η Σταυρούλα Πελέκη δεν έχει φύγει ποτέ έως σήμερα. Μένει στο ίδιο μετερίζι 64 χρόνια, είναι σύμβουλος της τοπικής κοινωνίας αλλά κυρίως, είναι μάνα με περίπου 550 κόρες, όσα είναι και τα παιδιά τα οποία φιλοξένησε, έθρεψε, μεγάλωσε, πάντρεψε και αποκατέστησε στην πορεία της.

«Ήρθα στην αρχή για λίγο μιας και το σπίτι μου δεν με άφηνε να φύγω. Εγώ επέμενα. Η μάνα μου, μου το κράτησε. Μόλις που την πρόλαβα λίγο πριν πεθάνει και μου έδωσε συγχώρεση» θυμάται η ίδια, 87 ετών σήμερα. Μάλιστα, περιγράφοντας την κατάσταση για εκείνες τις πρώτες μέρες που έφτασε στη Λαμία θυμάται πως «το Ορφανοτροφείο ήταν ένα παλιό σπίτι με 40 ορφανά χωρίς φαγητό. Πέρασα την πόρτα και δεν υπήρχε τίποτα. Η Λαμία ήταν μία φτωχή, κλειστή κοινωνία. Ήμουν εντελώς μόνη σε ένα μέρος με άγνωστους ανθρώπους και σκληρές καταστάσεις. Δυσκολίες πολλές. Μέσα υπήρχαν κορίτσια μεγαλύτερα από μένα. Όλα δύσκολα. Πολλές φορές είπα να φύγω αλλά με συγκράτησε η αγάπη μου σε αυτά τα παιδιά. Πώς θα μπορούσα να αφήσω τα κορίτσια αυτά…» υπογραμμίζει η Σταυρούλα Πελέκη που σφίγγει τα δόντια ζητώντας βοήθεια από δω, και από κει για να περάσει την πρώτη 10ετία και να βάλει το ίδρυμα σε μία κάποια σειρά.

«Μπορεί να μην είχα πολλά πράγματα, όμως δεν άφησα ποτέ τα κορίτσια να πεινάσουν» υπογραμμίζει για να συμπληρώσει ότι «είχε τη φτώχεια της η τοπική κοινωνία όμως μας αγκάλιασαν και είχαμε το φαγητό για τα παιδιά».

Η ίδια σε κάθε στιγμή τη ζωή της καταθέτει την ευγνωμοσύνη της στην τοπική κοινωνία που παρείχε κάθε βοήθεια. «Με αυτούς τους ανθρώπους μεγαλώσαμε τα παιδιά. Με τις προσφορές τους σπούδασαν και όταν ήρθε η ώρα τα οδηγήσαμε νύφες στην εκκλησία για να ανοίξουν τα φτερά τους στη ζωή δημιουργώντας τη δική τους οικογένεια» έλεγε πριν από λίγα 24ωρα η Σταυρούλα Πελέκη όταν τιμήθηκε από την μητρόπολη Φθιώτιδας με τον Αργυρούν Σταυρόν για να συμπληρώσει «τώρα καμαρώνουμε αυτά τα παιδιά πετυχημένα και ευλογημένα στη ζωή τους εντός και εκτός Ελλάδας».

Οι καθημερινές επισκέψεις των πολιτών της Λαμίας στο Ορφανοτροφείο Θηλέων με γεμάτα χέρια

Η βοήθεια από τους επαγγελματίες ιδιαίτερα του επισιτισμού, πηγαίνει από τον πατέρα στο γιο και τον εγγονό. Δεκάδες επαγγελματίες νιώθουν υποχρέωση να συνεχίσουν εκείνο το έργο που ξεκίνησε τη δεκαετία του ’60. Μάλιστα στις εβδομαδιαίες παραγγελίες τους, έχουν σε ξεχωριστό σημείο -με μορφή διαχρονικής εντολής πλέον στους διαδόχους- τα διάφορα είδη που πρέπει να πηγαίνουν στο Ορφανοτροφείο Θηλέων.

«Εγώ έκανα το χρέος μου, το καθήκον. Ένα καθήκον αγάπης. Τίποτα παραπάνω. Νιώθω απλά να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που βρέθηκαν στην πορεία μας, μας βοήθησαν και μας βοηθούν. Να είναι καλά όλοι αυτοί οι άγιοι άνθρωποι που κάθε εβδομάδα μας στέλνουν τρόφιμα, μιας και το μόνο που μας ενδιαφέρει σε αυτή τη φάση είναι να μην πεινάσουν τα παιδιά, να μην πεινάσουν τα αγγελούδια μας» όπως λέει χαρακτηριστικά.

«Αφιερώθηκα στα παιδιά – Δεν έκανα δικά μου»

Η ίδια μπορεί να ήρθε ως διευθύντρια στο Ορφανοτροφείο Θηλέων το 1960 όμως, υπηρέτησε ως δασκάλα σε διάφορα σχολεία της Φθιώτιδας αλλά και στο Πειραματικό Σχολείο Λαμίας από όπου πήρε σύνταξη. Καταφύγιο της ήταν πάντα, το «Σπίτι της αγάπης», το ορφανοτροφείο, το οποίο υπηρετούσε 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

«Αφιερώθηκα στα παιδιά. Δεν έκανα δικά μου παιδιά. Σαν αυτά τα παιδιά που μεγάλωσα δεν βάζω κανένα άλλο. Τα λάτρεψα πολύ περισσότερο ακόμη και από δικά μου παιδιά. Τα αγάπησα πιότερο από κάθε άλλο. Τα τάισα, τα κοίμισα, τα βάφτισα, τα σπούδασα, τα πήγα νυφάδες στην εκκλησία για να νιώσουν ότι έχουν μία οικογένεια» επαναλαμβάνει μιλώντας στο ΑΠΕ ΜΠΕ και περιγράφοντας με αυτό τον τρόπο όλη την πορεία της έως σήμερα. «Έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Με τη βοήθεια του Θεού ξεπεράσαμε πολλά. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν έκανα λάθη αλλά φρόντιζα πάντα να κρατάω τις ισορροπίες έτσι ώστε να μην ξεχωρίζω τα παιδιά όσο δύσκολο κι αν ήταν», λέει χαρακτηριστικά.

Η ίδια, μέχρι τώρα έχει κερδίσει πολλούς τίτλους… Την έχουν χαρακτηρίσει «πολυμάνα», την έχουν ονομάσει «μάνα με τις 550 κόρες», την έχουν πει «σύμβολο της μητρότητας». Όμως, η ίδια απαντά με ταπεινοφροσύνη πως «όλα τα παιδιά του Ορφανοτροφείου τα αγάπησα σαν τα δικά μου. Μάνα τους αισθάνομαι. Δεν μπορώ να κλέβω τον τίτλο από τις πραγματικές μητέρες. Άλλωστε είναι πολλαπλή ευθύνη να μεγαλώνεις και να φροντίζεις ορφανά παιδιά».

«Είναι ένα χρέος σε μία αληθινή και πραγματική Κυρία, σε μία αρχόντισσα, σε μία πραγματική βασίλισσα με κόκκινο και όχι γαλάζιο αίμα, σε μία πραγματική μάνα, σ έναν πραγματικό άνθρωπο, σ’ έναν αληθινό εκπαιδευτικό, σε μία δασκάλα πραγματική. Δασκάλα όχι μόνο στο σχολείο και στα σχολεία που υπηρέτησε, αλλά δασκάλα στη ζωή, γιατί οι αληθινοί δάσκαλοι είναι αυτοί που διδάσκουν με τη ζωή τους, με το παράδειγμά τους, με την πορεία τους και γίνονται φως μέσα στον κόσμο» σημείωσε ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Φθιώτιδας κ.κ. Συμεών καθώς απένειμε στην 87χρονη πλέον σήμερα Σταυρούλα Πελέκη την ανώτατη διάκριση της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, τον Αργυρούν Σταυρόν, για να συμπληρώσει «με αξιώνει ο Θεός, να υποκλιθώ μπροστά σας, να σας εκφράσουμε μια απέραντη ευγνωμοσύνη, μια απέραντη αγάπη, ένα τεράστιο ευχαριστώ, που όποια τιμή ανθρώπινη και να σας προσφέρουμε, θα είναι πολύ μικρή και πολύ ελάχιστη…»

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Θανάσης Βέγγος: Απίθανες αποκαλύψεις για τον αγαπημένο ηθοποιό – «Συνεχώς έτρεχε να ξεφύγει από…»

Μια αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε ο Νίκος Κάπιος, ο οποίος μεταξύ άλλων μίλησε για τον Θανάση Βέγγο.

Μεταξύ άλλων ο ηθοποιός αποκάλυψε τι είδους άνθρωπος ήταν ο Θανάσης Βέγγος, ενώ αναφέρθηκε και στην περίοδο που γνωρίστηκαν.

Άκουγα σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις σας όσα είχατε πει για τον Βέγγο…

Υπέροχος άνθρωπος ο Θανάσης. Ηταν η προσωποποίηση και η επιτομή του άγχους. Και για να ξεφύγει από αυτό, συνεχώς έτρεχε. Προσπαθούσε να το ξεπεράσει μέσα από την υπερκινητικότητά του.

Απίστευτα καλός άνθρωπος. Μέχρι εκεί που δεν βάζει το μυαλό σου. Την εποχή που εκείνος μεσουρανούσε υπήρχε ένα θέατρο στον Εθνικό Κήπο. Εκεί πρωτογνωριστήκαμε με τον Θανάση. Τότε μου πρότεινε να παίξω στην πρώτη ταινία που κάναμε μαζί.

Αργότερα έκανε το δικό του θέατρο στης Σμαρούλας Γιούλη. Θυμάμαι ήταν τρελός και παλαβός με τη σκόνη. Έμπαινε στο καμαρίνι και το σκούπιζε για ώρες. Το έκανε σαν χειρουργείο.

Μανώλης Δουρής: Το έγκλημα στην Ερμιόνη που συντάραξε τη Ελλάδα

Το έγκλημα του Μανώλη Δουρή,όπου τον Δεκέμβριο του 1993 φυλακίστηκε για τον βιασμό και τη δολοφονία του 6χρονου γιου του Νίκου, σοκάρει ακόμα.


Το έγκλημα της Ερμιόνης στις 31 Δεκεμβρίου του 1993 ήρθε να συνταράξει το Πανελλήνιο. Ο 6χρονος Νίκος, γιος του Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή βρέθηκε νεκρός αφού πρώτα είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά. Εκείνο το βράδυ της παραμονής Πρωτοχρονιάς, ο εξάχρονος Νίκος εξαφανίστηκε από την γειτονιά που έπαιζε, κάνοντας τους γονείς και τα έξι αδέλφια του ανησυχήσουν.


Η οικογένεια Δουρή κάλεσε την αστυνομία για να δηλώσει την εξαφάνιση του παιδιού τους. Η κινητοποίηση των Αρχών ήταν άμεση, καθώς και από όλη την τοπική κοινωνία της Ερμιόνης, που «χτένιζαν» την περιοχή για να εντοπίσουν τον μικρό Νίκο. Τελικά ο πατέρας του, Μανώλης, μαζί με έναν γιο του βρήκαν νεκρό τον εξάχρονο. Το πτώμα του ήταν κρυμμένο σε έναν μαντρότοιχο αλάνας, που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από το σπίτι της οικογένειας.

Σύμφωνα με το πόρισμα του ιατροδικαστή, το παιδί είχε πεθάνει από ασφυξία, καθώς ο δράστης του είχε κλείσει τη μύτη και το στόμα, αφού πρώτα το είχε βιάσει. Ο πόνος της οικογένειας ήταν αβάσταχτος, με τον πατέρα του να θρηνεί σπαρακτικά μπροστά στις κάμερες και να ορκίζεται ότι θα εκδικηθεί τον δολοφόνο του παιδιού του.

Η μεγάλη ανατροπή και η ομολογία του Μανώλη Δουρή

Το Πανελλήνιο παρακολουθούσε συγκλονισμένο τις πορείες της έρευνας και λίγο αργότερα σοκάρεται με την μεγάλη ανατροπή. Η αστυνομία συλλαμβάνει τον πατέρα, ο οποίος ομολογεί για το έγκλημα. Οι αντιφάσεις που υπέπεσε στην κατάθεσή του και το γεγονός ότι βρήκε το πτώμα του παιδιού του σε ένα μέρος, το οποίο θα έψαχνε μόνο κάποιος που γνώριζε, έκανε τους αστυνομικούς να τον υποψιαστούν.

Στην ανάκριση ο Μανώλης Δουρής προσπαθεί να δικαιολογηθεί: «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε». Το κλίμα αντιστρέφεται πλήρως. Η κοινή γνώμη όχι μόνο χαρακτηρίζει τον Δουρή «ανθρωπόμορφο τέρας» και «κτήνος», αλλά απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία του.

Λίγες μέρες μετά την κηδεία του Νίκου, ο πατέρας του αρνείται όσα είπε στην πρώτη κατάθεση και δηλώνει αθώος. «Αν το έκανα εγώ να τιμωρηθώ», μονολογούσε ενώ στη συνέχεια απευθυνόμενος στη σύζυγό του, είπε: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου, με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο». Παρά τις νέες δηλώσεις του όμως, ο Δουρής κρίνεται προφυλακιστέος μετά από κοινή απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή.


Η Κύπρος και τα ψυχολογικά προβλήματα

Ο Μανώλης Δουρής αντιμετώπιζε έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Το 1974 είχε πολεμήσει στην Κύπρο, κάτι που επηρέασε τον ψυχισμό του, καθώς είδε πολλές σφαγές. Το σοκ γι αυτόν ήταν μεγάλο, έπαθε αμόκ και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι έπασχε από το «σύνδρομο της Κύπρου». Τα προβλήματά του επιδεινώθηκαν και όπως αργότερα υποστήριξε έπασχε από μια ασθένεια που του προκαλούσε κρίσεις και του θόλωνε το μυαλό. Μάλιστα, όπως είχε παραδεχθεί, έπαιρνε πολλά ηρεμιστικά φάρμακα.

Η δίκη του παιδοκτόνου Μανώλη Δουρή και οι αμφιβολίες

Όπως ήταν λογικό, η δίκη του Μανώλη Δουρή μονοπώλησε το ενδιαφέρον της σοκαρισμένης κοινής γνώμης. Κανένας δικηγόρος δεν επιθυμούσε να τον υπερασπιστεί και το κράτος διόρισε αυτεπάγγελτα τον Βασίλη Καρύδη. Κατά την διάρκεια της δίκης, ο συνήγορος που είχε μελετήσει την υπόθεση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Δουρής ήταν αθώος. Και μάλιστα, παρουσίασε στοιχεία. Στο άψυχο σώμα του μικρού Νίκου είχαν βρεθεί τρίχες γεννητικών οργάνων που δεν ανήκαν στον Μανώλη Δουρή.

«Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος», ήταν η εκτίμηση του καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση, μετέπειτα υπουργού Δημοσίας Τάξεως. Παρά τα νέα στοιχεία, ο Μανώλης Δουρής στις 23 Νοεμβρίου 1994 κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια και σε κάθειρξη 20 ετών για βιασμό.

Η μεταφορά στις φυλακές και ο άγραφος νόμος

Η απόφαση του δικαστηρίου γίνεται δεκτή με ικανοποίηση, παράλληλα όμως, προκαλεί τις αντιδράσεις των κρατουμένων των φυλακών της Τρίπολης όπου θα μεταφερόταν. Μάλιστα, απειλούν με εξέγερση αν μεταφερόταν εκεί ο παιδοκτόνος της Ερμιόνης. Έτσι αποφασίζεται να μεταφερθεί σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας.

Κατά την μεταγωγή του στις φυλακές, δέχεται άγρια επίθεση από βαρυποινίτες που τήρησαν τον άγραφο νόμο της φυλακής, σύμφωνα με τον οποίο οι παιδοκτόνοι είναι ανεπιθύμητοι. Στην διαδρομή κακοποιήθηκε, βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε από τους βαρυποινίτες. Όταν κατέβηκε από την κλούβα το πρόσωπό του ήταν πρησμένο και αλλοιωμένο από το ξύλο.

Μέσα στη φυλακή συνεχίστηκαν οι άγριοι ξυλοδαρμοί. Το κλίμα δεν τον σήκωνε και οι αρχές αναγκάζονταν να τον μετακινούν συνέχεια. Μέσα σε δύο χρόνια ο Δουρής άλλαξε τέσσερα διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα.

Το τέλος μέσα στις φυλακές της Τρίπολης

Ο επίλογος της τραγικής αυτής ιστορίας γράφτηκε στις 24 Φεβρουαρίου του 1996 στις φυλακές της Τρίπολης. Ο Μανώλης Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος μέσα στο κελί του, χρησιμοποιώντας το καλώδιο τηλεόρασης. Τα σενάρια και τα ερωτηματικά για την υπόθεση αυτή άρχισαν να φουντώνουν ξανά.




Αυτοκτόνησε από τύψεις; Ή επειδή δεν άντεξε τα βασανιστήρια στις φυλακές; Ή μήπως επειδή καταδικάστηκε για ένα έγκλημα που δεν έκανε ποτέ;

Μάριος Παπαγεωργίου: Η απαγωγή του πριν από 11 χρόνια και μια πληροφορία «βόμβα» σχετικά με το πού βρίσκεται η σορός του

Ελπίδα για τη λύση της συγκλονιστικής υπόθεσης του Μάριου Παπαγεωργίου δίνει το κρανίο που βρέθηκε μετά από μαρτυρία. Η απαγωγή του πριν από 11 χρόνια και το μυστήριο με τη σορό του.

Μια πληροφορία – «βόμβα» σχετικά με το πού βρίσκεται η σορός του Μάριου Παπαγεωργίου, η οποία δεν έχει εντοπιστεί εδώ και 11 χρόνια, τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της υπόθεσης που συγκλόνισε το πανελλήνιο.

Η μαρτυρία ήρθε από έναν κρατούμενο στις φυλακές, ο οποίος υπέδειξε στην εκπομπή “Φως στο Τούνελ” το σημείο που έκρυβε το μακάβριο μυστικό, προκειμένου να ηρεμήσει η μητέρα του μετά από τόσα χρόνια, όπως είπε. Η έρευνα της εκπομπής στο δάσος έφερε στο φως ένα κρανίο, το οποίο έχει σταλεί σε ειδικό εργαστήριο για να αναλυθεί.

Ο «εγκέφαλος» της ομάδας που τον απήγαγαν και εξαφάνισαν, καταδικάστηκε, αλλά δεν αποκάλυψε ποτέ τι του συνέβη και πού βρίσκεται το πτώμα του.

Η μητέρα του αδικοχαμένου Μάριου ζει με την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα αποκαλυφθεί πού βρίσκεται θαμμένος ο γιος της για να του χαρίσει την κηδεία που του αρμόζει.

Το χρονικό της συγκλονιστικής υπόθεσης

Ήταν Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012 όταν η Βαρβάρα Θεοδωράκη είδε για τελευταία φορά τον 26χρονο τότε, μονάκριβο γιο της.

Ο Πέτρος Μιχαλεάκος… «φίλος» για χρόνια της οικογένειας, έστησε την απαγωγή του Μάριου Παπαγεωργίου και στη συνέχεια προσποιείτο τον δήθεν διαπραγματευτή και δήθεν έκανε εκείνος τις συνεννοήσεις με τους απαγωγείς, απαιτώντας από την μάνα του νεαρού να μην απευθυνθεί στις Αρχές.

Όταν τελικά απευθύνθηκε σε αυτές, σύντομα κατάλαβαν τον σατανικό ρόλο του Μιχαλεάκου οι αστυνομικοί και τον συνέλαβαν για την απαγωγή όπως και τους συνεργούς του, ενώ στην ουσία πρόλαβαν και δεύτερο χτύπημα, αυτή την φορά σε βάρος της ίδιας της μητέρας του δολοφονημένου Μάριου.

Πρωτόδικα, ο αμετανόητος Πέτρος Μιχαλεάκος που επιμένει να αρνείται την εμπλοκή του, παρά την πληθώρα στοιχείων σε βάρος του, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση και σε 23 χρόνια για σύσταση συμμορίας, διάπραξη κακουργήματος, αρπαγή κατά συναυτουργία και απόπειρα εκβίασης. Στη σύζυγο του Βούλα Σιούταλου επεβλήθη ποινή 18 χρόνων για αρπαγή από κοινού, απλή συνέργεια σε απόπειρα εκβίασης και σύσταση συμμορίας για διάπραξη κακουργήματος.

Για την υπόθεση του Μάριου έχουν καταδικαστεί άλλα τέσσερα άτομα, ενώ δύο αθωώθηκαν. Στον Αναστάσιο Μπασαντή, επιβλήθηκε η ποινή των 6 χρόνων με αναστολή, για άμεση συνέργεια σε απόπειρα εκβίασης. Ο Αριστείδης Κορέντιος καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 4 χρόνων με αναστολή, για την ένταξη σε συμμορία προς διάπραξη κακουργήματος.

Τα αδέλφια Γεράσιμος και Βασίλης Ταμπακάκης καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης 3 και 2 χρόνων αντίστοιχα, που είναι εξαγοράσιμες. Οι τελευταίοι τρεις, σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, συμμετείχαν στην απόπειρα απαγωγής της μητέρας του Μάριου, Βαρβάρας Θεοδωράκη. Αθώοι κρίθηκαν η σύζυγος του Κορέντιου, και ο Π. Χ. , λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.

Υπενθυμίζεται πως η υπόθεση άνοιξε ξανά, καθώς από την έρευνα των ανακριτικών αρχών προέκυψαν 8 νέοι κατηγορούμενοι. Οι έξι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο, οι δύο εξ αυτών είναι γιοι του φερόμενου αρχηγού της σπείρας. Ο ένας εν ενεργεία αστυνομικός και ο άλλος απόστρατος της αστυνομίας.

Μανώλης Δουρής: Το έγκλημα που συντάραξε τη χώρα - Η δίκη και η αυτοκτονία του παιδοκτόνου

Πριν από 30 χρόνια και συγκεκριμένα στις 31 Δεκεμβρίου του 1993, σημειώθηκε το έγκλημα της Ερμιόνης, το οποίο τάραξε το Πανελλήνιο. Ο 6χρονος Νίκος, γιος του Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή βρέθηκε νεκρός αφού πρώτα είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά. Το βράδυ της παραμονής Πρωτοχρονιάς, ο εξάχρονος Νίκος εξαφανίστηκε από την γειτονιά που έπαιζε, κάνοντας τους γονείς και τα έξι αδέλφια του ανησυχήσουν.

Η οικογένεια Δουρή κάλεσε την αστυνομία για να δηλώσει την εξαφάνιση του παιδιού τους. Η κινητοποίηση των Αρχών ήταν άμεση, καθώς και από όλη την τοπική κοινωνία της Ερμιόνης, που «χτένιζαν» την περιοχή για να εντοπίσουν τον μικρό Νίκο. Τελικά ο πατέρας του Μανώλης, μαζί με έναν γιο του βρήκαν νεκρό τον εξάχρονο. Το πτώμα του ήταν κρυμμένο σε έναν μαντρότοιχο αλάνας, που βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από το σπίτι της οικογένειας.

Σύμφωνα με το πόρισμα του ιατροδικαστή, το παιδί είχε πεθάνει από ασφυξία, καθώς ο δράστης του είχε κλείσει τη μύτη και το στόμα, αφού πρώτα το είχε βιάσει. Ο πόνος της οικογένειας ήταν αβάσταχτος, με τον πατέρα του να θρηνεί σπαρακτικά μπροστά στις κάμερες και να ορκίζεται ότι θα εκδικηθεί τον δολοφόνο του παιδιού του.

Στα μάτια της κοινωνίας, ο Μανώλης Δουρής ήταν ο χαροκαμένος πατέρας.

Η μεγάλη ανατροπή και η ομολογία του πατέρα

Το Πανελλήνιο παρακολουθούσε συγκλονισμένο τις πορείες της έρευνας και λίγο αργότερα σοκάρεται με την μεγάλη ανατροπή. Η αστυνομία συλλαμβάνει τον πατέρα, ο οποίος ομολογεί για το έγκλημα. Οι αντιφάσεις που υπέπεσε στην κατάθεσή του και το γεγονός ότι βρήκε το πτώμα του παιδιού του σε ένα μέρος, το οποίο θα έψαχνε μόνο κάποιος που γνώριζε, έκανε τους αστυνομικούς να τον υποψιαστούν.


Στην ανάκριση ο Μανώλης Δουρής προσπαθεί να δικαιολογηθεί: «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια, με μεταμορφώνει. Με έπιαναν κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο καθένας στη θέση μου το ίδιο μπορεί να έκανε». Το κλίμα αντιστρέφεται πλήρως. Όπως αναφέρει η Μηχανή του Χρόνου, η κοινή γνώμη όχι μόνο χαρακτηρίζει τον Δουρή «ανθρωπόμορφο τέρας» και «κτήνος», αλλά απαιτεί την παραδειγματική τιμωρία του.


Λίγες μέρες μετά την κηδεία του Νίκου, ο πατέρας του αρνείται όσα είπε στην πρώτη κατάθεση και δηλώνει αθώος. «Αν το έκανα εγώ να τιμωρηθώ», μονολογούσε ενώ στη συνέχεια απευθυνόμενος στη σύζυγό του, είπε: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου, με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο». Παρά τις νέες δηλώσεις του όμως, ο Δουρής κρίνεται προφυλακιστέος μετά από κοινή απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή.


Τα ψυχολογικά προβλήματα και το «σύνδρομο της Κύπρου»

Ο Μανώλης Δουρής αντιμετώπιζε έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Το 1974 είχε πολεμήσει στην Κύπρο, κάτι που επηρέασε τον ψυχισμό του, καθώς είδε πολλές σφαγές. Το σοκ γι αυτόν ήταν μεγάλο, έπαθε αμόκ και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Οι γιατροί αποφάνθηκαν ότι έπασχε από το «σύνδρομο της Κύπρου». Τα προβλήματά του επιδεινώθηκαν και όπως αργότερα υποστήριξε έπασχε από μια ασθένεια που του προκαλούσε κρίσεις και του θόλωνε το μυαλό. Μάλιστα, όπως είχε παραδεχθεί, έπαιρνε πολλά ηρεμιστικά φάρμακα.
Η δίκη και οι αμφιβολίες

Όπως ήταν λογικό, η δίκη του Μανώλη Δουρή μονοπώλησε το ενδιαφέρον της σοκαρισμένης κοινής γνώμης. Κανένας δικηγόρος δεν επιθυμούσε να τον υπερασπιστεί και το κράτος διόρισε αυτεπάγγελτα τον Βασίλη Καρύδη. Κατά την διάρκεια της δίκης, ο συνήγορος που είχε μελετήσει την υπόθεση, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Δουρής ήταν αθώος. Και μάλιστα, παρουσίασε στοιχεία. Στο άψυχο σώμα του μικρού Νίκου είχαν βρεθεί τρίχες γεννητικών οργάνων που δεν ανήκαν στον Μανώλη Δουρή.

«Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος», ήταν η εκτίμηση του καθηγητή Εγκληματολογίας Γιάννη Πανούση, μετέπειτα υπουργού Δημοσίας Τάξεως. Παρά τα νέα στοιχεία, ο Μανώλης Δουρής στις 23 Νοεμβρίου 1994 κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση, σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια και σε κάθειρξη 20 ετών για βιασμό.
Η μεταφορά στις φυλακές και ο άγραφος νόμος

Η απόφαση του δικαστηρίου γίνεται δεκτή με ικανοποίηση, παράλληλα όμως, προκαλεί τις αντιδράσεις των κρατουμένων των φυλακών της Τρίπολης όπου θα μεταφερόταν. Μάλιστα, απειλούν με εξέγερση αν μεταφερόταν εκεί ο παιδοκτόνος της Ερμιόνης. Έτσι αποφασίζεται να μεταφερθεί σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Κέρκυρας.

Κατά τη μεταγωγή του, ο Δουρής ξυλοκοπήθηκε από τους υπόλοιπους κρατούμενους.

Όταν κατέβηκε από την κλούβα το πρόσωπο του ήταν αλλοιωμένο. Στη διαδρομή κακοποιήθηκε, βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε από τους βαρυποινίτες που τήρησαν τον άγραφο νόμο της φυλακής, σύμφωνα με τον οποίο οι παιδοκτόνοι δεν συγχωρούνται.

Η κακοποίηση του συνεχίστηκε και μέσα στη φυλακή. Το κλίμα ήταν τόσο αρνητικό που οι αρχές αναγκάζονταν να τον μετακινούν συνέχεια.

Μέσα σε δύο χρόνια ο Δουρής άλλαξε τέσσερα διαφορετικά σωφρονιστικά ιδρύματα.
Η αυτοκτονία στις φυλακές Τρίπολης

Σαν σήμερα στις 24 Φεβρουαρίου του 1996 σχεδόν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του γιού του, ο Μανώλης Δουρής έδωσε τέλος στη ζωή του μέσα στο κελί στις φυλακές της Τρίπολης.

Οι φύλακες τον βρήκαν κρεμασμένο με το καλώδιο της τηλεόρασης. Τα σενάρια για την «υπόθεση Δουρή» άρχισαν να φουντώνουν ξανά. Τα ερωτήματα ήταν πολλά.

Αυτοκτόνησε από τις τύψεις; Δεν άντεξε το λιντσάρισμα των συγκρατουμένων του; ή μήπως δεν άντεξε την τιμωρία για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε;

Νίκος Κοεμτζής: Η «παραγγελιά» θανάτου - Όταν το γλέντι έγινε θάνατος

Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 1973, Απόκριες. Γιορτινή ατμόσφαιρα, στην Αθήνα. Η νυχτερινή ζωή στα καλύτερα της, αν και η δύσκολη εποχή της Χούντας. Το αγαπημένο στέκι της Κυψέλης, η «Νεραϊδα της Αθήνας» με τραγουδιστή τον Κώστα Καρουσάκη και τον Τάκη Αθανασιάδη ασφυκτικά γεμάτο.

Στη μέση της βραδιάς εμφανίζεται μια παρέα 5 ατόμων, 3 άνδρες και 2 γυναίκες και κάθεται δίπλα στο τραπέζι που ήταν δίπλα στην πίστα. Ανάμεσα σε αυτούς, ο αδερφός του Νίκου Κοεμτζή δίνει παραγγελιά στον τραγουδιστή Κώστα Καρουσάκη να τραγουδήσει τις «Βεργούλες» του Μάρκου Βαμβακάρη.



«Δεν μπορώ, του απάντησα σκύβοντας προς το τραπέζι του. Κοίτα τι γίνεται!… Χορεύουν τόσοι άνθρωποι. Είναι δύσκολο να τους κατεβάσω Σαββατιάτικα απ’ την πίστα…

Μου γνέφει απειλητικά με τη γνωστή χειρονομία, βάζοντας το δείκτη του χεριού του στα χείλη του. «Όταν κατέβεις θα τα πούμε…», αναφέρει στην αυτοβιογραφία του, με τίτλο «Τα λερωμένα, τα άπλυτα της Νύχτας» ο τραγουδιστής.

«Από ένστικτο για να αποφύγω μια πιθανή φασαρία, ύστερα από την απειλητική διάθεση του συγκεκριμένου πελάτη, είπα το σλόου – λεζάντα τραγούδι μου «Ήταν κι αυτή μια περιπέτεια», για να σταματήσει ο κόσμος να χορεύει και να κατέβει από την πίστα. Τελείωσα το πρόγραμμά μου γρηγορότερα και πήγα στην κουζίνα του κέντρου να πιω λίγο νερό. Στο διάδρομο συνάντησα τον Τάκη Αθανασιάδη και εν ολίγοις του είπα το περιστατικό που πριν λίγο είχε συμβεί. Του ζήτησα να τραγουδήσει εκείνος την «παραγγελιά» αν τη ζητήσουν ξανά.

Η παρέα του Νίκου Κοεμτζή ζήτησε το συγκεκριμένο τραγούδι και από τον Τάκη Αθανασιάδη, που της έκανε το χατίρι. Ο αδερφός του Νίκου σηκώθηκε για να χορέψει την «παραγγελιά». Όμως η πίστα ήταν γεμάτη. Με την έναρξη του τραγουδιού ο κόσμος άρχισε να χορεύει μαζί του το συγκεκριμένο ζεϊμπέκικο. Εκείνος πλησίασε τον τραγουδιστή και τον πίεζε να πει στο μικρόφωνο πως οι «Βεργούλες» είναι «παραγγελιά» και ήθελε να χορέψει μόνος του. Ο Τάκης αρνήθηκε λέγοντάς του «Πέστο εσύ στο μικρόφωνο να φύγουν απ’ την πίστα, γιατί εγώ δεν το λέω. Ζήτησέ το εσύ από τον κόσμο, για να χορέψεις όπως γουστάρεις…».

Κατεβείτε όλοι κάτω ρε για να χορέψω εγώ! «Παραγγελιά», δεν ακούτε ρε… εεεεε; Τότε εκείνος άρχισε να τους σπρώχνει βίαια.»



Και εκεί αρχίζει η διασκέδαση να γίνεται τραγωδία. Στην πίστα χόρευαν 2 αστυνομικοί με πολιτικά. Ο Νίκος Κοεμτζής βλέποντας τη βαβούρα πάνω στην πίστα, ανέβηκε, έβγαλε το μαχαίρι του κι άρχισε να μαχαιρώνει όποιον έβρισκε μπροστά του. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, μαχαίρωνε και όποιον συναντούσε στο διάβα του μέχρι να φτάσει στην έξοδο του κέντρου, προτείνοντας το μαχαίρι του δεξιά και αριστερά, αριστερά και δεξιά, προφανώς για να μην μπορεί κανείς να τον πλησιάσει και τον εμποδίσει μέχρι να ξεφύγει.

 

Νεκροί, τραυματίες αίμα και γαρίφαλλα στην πίστα

Πανικός, ουρλιαχτά, νεκροί στην πίστα, τραυματισμένοι, αίματα παντού. Ο Κοεμτζής κρατώντας πάντα το μαχαίρι του χάθηκε μέσα στη νύχτα. Τρεις νεκροί, εκ των οποίων οι δύο ήταν αστυνομικοί, και εφτά τραυματίες ο απολογισμός του αιματηρού φονικού.

Μετά τη σύλληψή του, ο Κοεμτζής υποστήριξε ότι θόλωσε από το ποτό και από την προσβολή και ότι νόμιζε ότι θα σκότωναν τον αδελφό του. Στη δίκη, ο συνήγορος του προσπάθησε να αποδείξει, ότι ο δράστης είχε ψυχολογικά προβλήματα· μάταια.

 

Η καταδίκη και η θανατική ποινή

Ο Νίκος Κοεμτζής καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και οκτώ σε ισόβια. Η δίκη του ολοκληρώθηκε τρεις μέρες πριν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και για τρία χρόνια, ζούσε με τον θάνατο σε απόσταση αναπνοής. Η κατάργηση της θανατικής ποινής στην Ελλάδα, μετέτρεψε τον Κοεμτζή σε ισοβίτη· μεταφέρθηκε από τις φυλακές της Αλικαρνασσού στην Κέρκυρα κι έμεινε έγκλειστος για 23 χρόνια. Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Πατρών στις 29 Μαρτίου του 1996.

 

Η ζωή μετά τη φυλακή

Βγαίνοντας από τη φυλακή, όλα έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή. Ο Κοεμτζής αναγκάζεται να πουλά την αυτοβιογραφία του στην πόρτα των δικαστηρίων στην «Ευελπίδων» και τις Κυριακές στο Μοναστηράκι. Εκεί, στο Μοναστηράκι, τον βρήκε ο θάνατος, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2011, στα 73 του από έμφραγμα, την ώρα που πουλούσε τα βιβλία του.


«Πέθανε από την αφαγία και τη ζέστη», είπε φίλος του ο Γιώργος Λιάνης.

Το 1979 ο Διονύσης Σαββόπουλος στο δίσκο Ρεζέρβα συμπεριέλαβε ένα τραγούδι με τίτλο«Το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο». Ένα χρόνο αργότερα, το 1980 ο Παύλος Τάσιος σκηνοθέτησε την ταινία «Παραγγελιά» με πρωταγωνιστή Αντώνη Αντωνίου (αρχικά ο ρόλος ήταν να τον πάρει ο Νίκος Κούρκουλος) που περιγράφει με τον ιδιαίτερο τρόπο του Τάσιου και με την απαγγελία ποιημάτων της συζύγου του Κατερίνας Γώγου το μακελειό στη Νεράιδα της Αθήνας.« Η ζωή μας είναι σουγιαδιές σε βρώμικα αδιέξοδα».

Φίνος Φίλμ: Φέτος τις Απόκριες ντυνόμαστε ελληνικός κινηματογράφος (ΒΙΝΤΕΟ)

Με ένα απολαυστικό βίντεο, η Φίνος Φιλμ φέρνει τις Απόκριες και μας παρακινεί όλους να ντυθούμε «ελληνικός κινηματογράφος», να φορέσουμε στολές εμπνευσμένες από τις εκατοντάδες αγαπημένες ελληνικές ταινίες της.

Η Φίνος Φιλμ μας βάζει σε αποκριάτικο mood μέσω social media, ανεβάζοντας ένα βίντεο στο οποίο απεικονίζονται όλες οι μεταμφιέσεις των αγαπημένων Ελλήνων ηθοποιών στις ταινίες που αναφέρθηκαν οι Απόκριες και τα καρναβάλια.

Από τη Ρένα Βλαχοπούλου και τον Βασίλη Τσιβιλίκα στη «Θεία μου η Χίπισσα», μέχρι τον Κώστα Βουτσά ως «ξυπόλητο πρίγκιπα» και την Αλίκη Βουγιουκλάκη ως «Σηφαλιός», το βίντεο της Φίνος Φιλμ μας υπενθυμίζει όλες εκείνες τις στιγμές που οι αγαπημένοι Έλληνες ηθοποιοί ντύθηκαν μασκαράδες.

Δείτε το βίντεο της Φίνος Φιλμ για τις Απόκριες: